атама́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Шырокая мяккая канапа з трыма здымнымі падушкамі замест спінкі і з валікамі па краях.

[Фр. ottomane з тур. Othman — Асман, уласнае імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Sófa

n -s, -s кушэ́тка, кана́па

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

кушэ́тка

(фр. couchette)

невялікая канапа з узгалоўем і без спінкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

chesterfield

[ˈtʃestərfi:ld]

n.

1) кана́па f.

2) род мужчы́нскага плашча́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Тушэ́тка ‘канапа’ (Сцяшк. Сл.). У выніку прыпадабнення к‑ > т‑ з кушэтка (гл.), параўн. кухталь/тухталь, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

што́фны ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да штофа ​1. Штофная бутля.

што́фны ​2, ‑ая, ‑ае.

Выраблены са штофу ​2; абабіты, абцягнуты штофам. Штофная парцьера. Штофная канапа. Штофнае крэсла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сафа́, ‑ы; мн. софы, соф; ж.

Мяккая шырокая канапа з нізкімі спінкай і падлакотнікамі. У пакоі, куды Раўбіч прывёў Алеся, стаяла вялізная турэцкая сафа, стол з бутэлькамі і закускай і некалькі крэслаў. Караткевіч.

[Фр. sofa з араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сляба́нак ‘драўляная канапа’ (Сл. рэг. лекс.). З польск. szlaban, якое з ням. Schlafbank ‘скрыня для спання (калі века знімаецца)’; гл. Брукнер, 550.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кушэ́тка ’невялікая канапа з узгалоўем, але без спінкі’ (франц. coucheite) (ТСБМ, Сцяшк.). Запазычанне праз рус. кушетка ’тс’ з франц. мовы (Шанскі, 2, 8, 464).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тапча́н ’нізкі ложак з дошак на козлах’, ’пакаёвая шырокая лаўка са спінкай’ (ТСБМ, Шымк. Собр., Ласт.), ’шырокая лава’ (Касп., Гарэц., Сержп. Прымхі), ’простая шырокая лава для качання бялізны’ (Нас., Байк. і Некр.), ’канапа’ (Сцяшк., Вруб., Сл. ПЗБ), топча́н ’тс’ (ТС). Укр. тапча́н, топча́н, рус. топча́н, польск. tapczan ’тс’. Цюркізм, з тат. tapčan ’узвышэнне, трон; ляжанка’. Анікін (554) мяркуе, што значэнне ’канапа’ сведчыць пра польскае пасрэдніцтва. Гл. яшчэ ЕСУМ, 5, 517.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)