chewer

[ˈtʃu:ər]

n.

1) той, хто жве гу́мку, таба́ку, е́жу

2) жва́чная жывёла (каро́ва, аве́чка, каза́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sarna

ж. заал. сарна, дзікая каза (Capreolus capreolus L.)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Ко́зарыца ’сухая трава’ (Сцяшк. Сл.). Да каза 2 ці казань‑

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́зачка ’невялікая лавачка пад ногі’ (Жд. 2). Гл. каза 11.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

капро́н

(рус. капрон, ад лац. capra = каза)

штучнае валакно высокай трываласці з сінтэтычнай поліаміднай смалы, а таксама тканіна з гэтага валакна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

angorski

angorsk|i

1. ангорскі;

koza ~a — ангорская каза;

2. ангоравы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

giemza

ж.

1. заал. дзікая каза; казуля; сарна (Rupicapra);

2. шаўро

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Акы́з ’вокліч для адгону коз’ (Грыг.), акызя ’тс’ (КЭС, лаг.). Магчыма, кантамінацыя каза і акыш (гл.). Гл. кыз.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кузу́лька ’насякомае’ (Яруш.), ’конік’ (Федар. Рук.). Параўн. кузурка (гл.). Да кузулька (< каза), о > у пад уплывам суфіксальнага вакалізму.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Куза́ка ’насякомае, мышка, кузурка’ (Сцяц., Сцяшк. Сл., Нар. лекс., Сл. паўн.-зах.). Да каза (гл.). Зыходная форма, мусіць, была *казаўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)