генера́л, ‑а, м.
Воінскае званне або чын вышэйшага каманднага і начальніцкага саставу ў арміі. // Асоба, якая мае гэта званне.
•••
Генерал ад інфантэрыі — самы высокі генеральскі чын у пяхотных войсках царскай арміі; асоба, якая мела гэта званне.
Генерал арміі — самае высокае званне генералаў; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-лейтэнант — другое па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-маёр — першае (малодшае) генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
Генерал-палкоўнік — трэцяе па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.
[Ад лац. generalis — агульны, галоўны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
афіцэ́рства, -а, н.
1. зб. Афіцэры.
А.
Рэспублікі Беларусь.
2. Афіцэрскае званне (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ты́тул¹, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Ганаровае радавое або дараванае дваранскае званне, якое падкрэслівае прывілеяванае становішча асобы.
Т. графа.
Т. князя.
2. Званне, якое прысвойваецца каму-н. у гонар прызнання яго заслуг.
Т. чэмпіёна.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фельдфе́бель, -я, мн. -і, -яў, м.
У рускай дарэвалюцыйнай і некаторых замежных арміях: званне старшага унтэр-афіцэра ў пяхоце, памочніка камандзіра роты па гаспадарцы, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. фельдфе́бельскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зва́ние в разн. знач. зва́нне, -ння ср.;
зва́ние профе́ссора зва́нне прафе́сара;
почётное зва́ние ганаро́вае зва́нне;
◊
и зва́ния нет кого́-чего́ а ні зва́ння няма́ каго́-чаго́;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
маёр, ‑а, м.
Афіцэрскае званне ў арміі, вышэйшае за званне капітана. // Асоба, якая носіць такое званне.
[Ад лац. major — вышэйшы, старшы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ма́ршал, -а, мн. -ы, -аў, м.
Воінскае званне, вышэйшае за генеральскае, якое прысвойваецца за выдатныя заслугі ў кіраўніцтве войскамі, а таксама асоба, якая мае такое званне.
М. бранятанкавых войск.
Галоўны м. авіяцыі.
|| прым. ма́ршальскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прафе́сар, -а, мн. -ы, -аў, м.
Вышэйшае вучонае званне выкладчыка вышэйшых навучальных устаноў і супрацоўніка навуковых і лячэбных устаноў, які кіруе навукова-даследчай і лячэбнай работай; таксама асоба, якая мае гэта званне.
|| прым. прафе́сарскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дацэнту́ра, -ы, ж.
1. Званне, пасада дацэнта.
Атрымаць дацэнтуру.
2. зб. Дацэнты.
Прысутнічала ўся д.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лейтэна́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Афіцэрскае званне ў арміі, флоце, міліцыі. // Асоба, якая носіць гэта званне. Падаў каманду лейтэнант Пастроіцца ў рады. Броўка.
•••
Генерал-лейтэнант гл. генерал.
Малодшы лейтэнант — першае малодшае афіцэрскае званне; асоба, якая носіць гэта званне.
Старшы лейтэнант — трэцяе афіцэрскае званне, якое ідзе за званнем лейтэнанта, а таксама асоба, якая носіць гэта званне.
[Фр. lieutenant.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)