exotic

[ɪgˈzɑ:tɪk]

1.

adj.

1) заме́жны, нязвы́клы, немясцо́вы

exotic plants — заме́жныя расьлі́ны

2) informal экзаты́чны

2.

n.

экзо́тыка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

чужазе́мны, ‑ая, ‑ае.

З чужой краіны, з чужых зямель; іншаземны. Самаахвярным барацьбітам з чужаземнымі захопнікамі людзі аддавалі апошні акраец хлеба, апошнюю чыстую кашулю. Паслядовіч. Чыталі мсціўцы Пушкіна радкі Аб тым, як нашы продкі пад Палтавай Грамілі чужаземныя палкі. Аўрамчык. // Замежны, не мясцовы. Бледны твар. Чужаземны акцэнт. Выраз вуснаў сухі і тонкі. Цьмяна бліскаюць на руцэ Тройчы вылінялыя пярсцёнкі. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

inwestor

м. інвестар;

duży inwestor — буйны інвестар;

inwestor zagraniczny — замежны інвестар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

welsch

a

1) рама́нскі, францу́зскі, італьцнскі

die ~e Schweiz — францу́зская Швейца́рыя

2) заме́жны, замо́рскі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

па́шпарт м Áusweis m -es, -e; Pass m -es, Pässe;

пакажы́це па́шпарт! zéigen Sie Íhren Pass vor!;

заме́жны па́шпарт Réisepass m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

замо́рскі

1. übersee¦isch, Übersee-;

га́ндаль замо́рскі Überseehandel m -s;

2. уст (замежны) fremd, frémdländisch;

замо́рскі госць Frémde (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

legia

ж. легіён;

legia cudzoziemska — замежны легіён;

legia honorowa — ордэн ганаровага легіёна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

foreigner

[ˈfɔrənər]

n.

1) заме́жнік -а m., заме́жніца f.; чужазе́мец -ца m., чужы́нец -ца m.; чужазе́мка f., чужы́нка f.

2) заме́жны вадапла́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

fremd

a

1) чужы́

2) заме́жны, іншазе́мны

ich bin hier ~ — я не тутэ́йшы, я тут чужы́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

па́шпарт, ‑а, М ‑рце; мн. пашпарты, ‑оў; м.

1. Дакумент устаноўленага ўзору, які сведчыць асобу яго ўладальніка. Савецкі пашпарт. Замежны пашпарт. Атрымаць пашпарт.

2. Пасведчанне з асноўнымі звесткамі пра якое‑н. абсталяванне, машыну, прадмет хатняга ўжытку і пад. Пашпарт станка. // Рэгістрацыйнае пасведчанне на кожную адзінку транспарту. Пашпарт веласіпеда. Тэхнічны пашпарт аўтамабіля. // Спец. Запіс з рэгістрацыяй якіх‑н. фактаў, дакладных звестак.

•••

Воўчы пашпарт — тое, што і воўчы білет (гл. білет).

[Фр. passeport.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)