natúrverbunden

a звя́заны [знітава́ны] з прыро́дай, зале́жны ад прыро́ды

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pássiv, passív

a

1) пасі́ўны

2) грам. зале́жны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

пасі́ўны¹, -ая, -ае.

1. Які не праяўляе дзейнасці, неэнергічны, абыякавы да ўсяго; проціл. актыўны.

П. наглядальнік.

Пасіўна (прысл.) адносіцца да чаго-н.

2. Залежны, пазбаўлены самастойнасці.

Іграць пасіўную ролю ў чым-н.

3. Пра знешні гандаль: такі, пры якім увоз перавышае вываз (спец.).

П. баланс знешняга гандлю.

|| наз. пасі́ўнасць, -і, ж. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

экаклі́мат

(ад эка- + клімат)

клімат, уласцівы пэўнаму асяроддзю, залежны ад характару расліннасці, тыпу глебы, жывых арганізмаў, што насяляюць гэта асяроддзе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зало́г​II грам. стан, род. ста́ну м.;

возвра́тный зало́г зваро́тны стан;

действи́тельный зало́г незале́жны стан;

страда́тельный зало́г зале́жны стан.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хало́п, ‑а, м.

1. У Старажытнай Русі — паднявольная асоба, па становішчу блізкая да раба; у 12–18 стст. — асабіста залежная ад феадала асоба. У найбольш цяжкім становішчы знаходзілася «чэлядзь нявольная» — халопы, якія з’яўляліся ўласнасцю феадала. Алексютовіч. // Прыгонны, залежны селянін.

2. перан. Прыслужнік каго‑, чаго‑н. Халопы імперыялізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

circumstantial

[sɜ:rkəmˈstænʃəl]

adj.

1) зале́жны ад абста́вінаў

2) выпадко́вы, уско́сны

circumstantial evidence — уско́сныя до́казы

3) падрабя́зны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

conditional

[kənˈdɪʃənəl]

1.

adj.

умо́ўны; зале́жны (ад не́чага)

2.

n., Gram.

умо́ўны сказ, лад або́ злу́чнік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

conditioned

[kənˈdɪʃənd]

adj.

1) умо́ўны, абумо́ўлены, зале́жны ад чаго́

conditioned reflex — умо́ўны рэфле́кс

2) адпаве́дны но́рмам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Стука́н ‘вельмі высокі чалавек’ (Мат. Маг.). Параўн рус. истука́н ‘ідал, бажок’, што з стараж.-рус., ц.-слав. истуканъ ‘які выразаны, высечаны’, залежны дзеепрыметнік прош. ч. ад истукати ‘высякаць, выразаць з дрэва, каменя’, якое звязана чаргаваннем галосных з тъкнѫти ‘ткнуць’ (гл. тыкаць) (Фасмер, 2, 144).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)