дапаўне́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. дапаўняць — дапоўніць.

2. Дадатак, дабаўка да чаго‑н. Дапаўненне да інструкцыі. Унесці папраўкі і дапаўненні ў рэзалюцыю.

3. Даданы член сказа, выражаны назоўнікам ускоснага склону або іншай часцінай мовы ў функцыі назоўніка. Прамое дапаўненне. Ускоснас дапаўненне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

clause [klɔ:z] n.

1. ling. сказ (як частка складанага сказа);

the main/principal clause гало́ўны сказ;

a subordinate clause дада́ны сказ

2. арты́кул, пункт; умо́ва; агаво́рка, кла́ўзула (дамовы, дагавора, кантракта, завяшчання)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

адасо́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; заг. адасоб; зак., каго-што.

Аддзяліць, выдзеліць з агульнага, цэлага; паставіць асобна, па-за сувяззю з іншымі. Адасобіць маладняк ад прадукцыйнай жывёлы. Адасобіць адзін працэс ад другога. // Выдзеліць які‑н. даданы член сказа ў гаворцы паўзамі і інтанацыяй, а на пісьме — знакамі прыпынку. Адасобіць акалічнасць, выражаную дзеепрыслоўным словазлучэннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

podmiotowy

podmiotow|y

1. суб’ектыўны;

2. грам. дзейнікавы;

zdanie podrzędne ~e — даданы дзейнікавы сказ

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Zwíschensatz

m -es, -sätze грам. дада́ны сказ, які́ знахо́дзіцца ўнутры́ гало́ўнага ска́за

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Náchsatz

m -es, -sätze лінгв. дада́ны сказ, які́ стаі́ць пасля́ гало́ўнага ска́за

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

што², злуч.

1. Далучае даданы сказ да галоўнага.

Крыўдна, што я гэтага не змог зрабіць.

Такі шум, што можна аглухнуць.

Назбіралі так мала ягад, што і варэнне не зварыш.

2. Як, чым, нібы.

Спіць што мёртвы.

3. з часціцай «ні» або без яе. Указвае, што сказанае ў галоўным сказе адносіцца да кожнага моманту, месца, да кожнай з’явы і пад., названых у даданым.

Што край, то абычай (прыказка).

4. 3 паўторам — указвае на раўнапраўе, аднолькавасць, роўнасць у адносінах да чаго-н.

Што ён паедзе, што я — адно і тое ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

азначэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. азначаць — азначыць (у 1 знач.).

2. Абагульненне, якое раскрывае змест, сэнс чаго‑н., характарызуе асноўныя рысы чаго‑н.; вывад. Сэнсавае азначэнне. Вобразныя азначэнні. Мастацкія азначэнні. □ Што значыць даць «азначэнне»? Гэта значыць перш за ўсё падвесці данае паняцце пад іншае, больш шырокае. Ленін.

3. Даданы член сказа, які абазначае прыкмету, уласцівасць другога члена сказа і адказвае на пытанні: які? чый? каторы?

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

предложе́ние​II ср., грам. сказ, род. ска́за м.;

гла́вное предложе́ние гало́ўны сказ;

просто́е предложе́ние про́сты сказ;

сло́жное предложе́ние склада́ны сказ;

прида́точное предложе́ние дада́ны сказ;

сложноподчинённое предложе́ние складаназале́жны сказ.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

temporal [ˈtempərəl] adj.

1. све́цкі; людскі́;

thelords temporal све́цкія чле́ны пала́ты ло́рдаў

2. часо́вы, міну́чы;

the temporal and the eternal тле́ннае і ве́чнае;

a temporal pause ling. тэмпара́льная па́ўза;

a temporal clause ling. дада́ны сказ ча́су

3. anat. скро́невы;

a temporal vein скро́невая ве́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)