грек грэк, род. грэ́ка м., мн. грэ́кі, -каў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эліні́зм

‘эпоха росквіту грэка-ўсходняй культуры’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. эліні́зм
Р. эліні́зму
Д. эліні́зму
В. эліні́зм
Т. эліні́змам
М. эліні́зме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

greckokatolicki

грэка-каталіцкі; уніяцкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wrestling [ˈreslɪŋ] n. sport барацьба́;

free-style wrestling во́льная барацьба́;

Greco-Roman wrestling грэ́ка-ры́мская барацьба́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

эліні́зм, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Эпоха росквіту змешанай грэка-ўсходнян культуры, якая наступіла пасля заваяванняў Аляксандрам Македонскім на Ўсходзе. Пачатак элінізму. Позні элінізм.

2. Слова ці словазлучэнне, запазычанае са старагрэчаскай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

класі́чны, -ая, -ае.

1. гл. класіцызм.

2. Які з’яўляецца класікам (у 1 знач.); створаны класікам, класікамі.

Беларускі к. пісьменнік.

Руская класічная літаратура.

3. Які мае адносіны да старажытнай грэка-рымскай культуры; антычны.

Класічная трагедыя.

Класічныя мовы.

4. Звязаны з вывучэннем антычных моў і літаратур.

Класічная філалогія.

5. Тыповы, характэрны.

К. прыклад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

gr.-kat.

= grecko-katolicki — грэка-каталіцкі, вуніяцкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Тэатакопулі Д., гл. Эль Грэка Д.

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

эпанаго́га

(гр. epanagoge = падвышэнне)

зборнік грэка-рымскага або візантыйскага права, выдадзены ў канцы 9 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

унія́т

(ст.-польск. uniata, ад лац. unitas = аб’яднаны)

паслядоўнік царкоўнай уніі; той, хто прытрымліваецца грэка-каталіцкага веравызнання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)