медве́жий мядзве́джы;

◊

медве́жий у́гол мядзве́джы кут, глухі́ заку́так;

медве́жья услу́га мядзве́джая паслу́га;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

О́глух (воглух) ’дурань’ (Шпіл.) да глухі (гл.). Значэнні ’глухі’, ’дурны’ звязаны паміж сабой (параўн. роднаснае літ. glùšas ’глухі’ і ’дурны’ (Атрэмбскі, LP, 1, 131; LP, 7, 313). Фармальна да *o‑gluš‑iti або з u̯‑пратэзай і ўстаўным o (Мартынаў, Этимология–1984, 129–130). Гл. ёлуп.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

atonic

[eɪˈtɑ:nɪk]

1.

adj.

1) Gram. ненаці́сьнены

2) Phon. глухі́

2.

n.

1) Gram. ненаціскны́ склад

2) Phon. глухі́ зы́чны, гук

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Глушы́ць. Да глухі́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тупы́, -а́я, -о́е.

1. Недастаткова навостраны, такі, якім цяжка рэзаць, пілаваць, калоць і пад.

Т. нож.

Тупая піла.

2. Які не звужаецца або мала звужаецца ў канцы, з закругленым канцом.

Туфлі з тупымі насамі.

3. перан. Разумова абмежаваны, няздольны, някемлівы.

Т. вучань.

Т. як абух.

4. перан. Які прыйшоў у стан атупення; раўнадушны, абыякавы.

Тупое паслушэнства.

5. Невыразны, бяздумны, бяссэнсавы.

Т. погляд.

6. Не востры, не вельмі адчувальны; глухі (пра боль).

Т. боль.

7. Глухі, не рэзкі, не звонкі (пра гукі).

Пачуўся т. трэск.

8. Пра вугал: большы за 90°.

|| наз. ту́пасць, -і, ж. (у 3 і 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

scrub​1 [skrʌb] n.

1. кусто́ўе, падле́сак; мясцо́васць, заро́слая кусто́ўем

2. AustralE глуш, глухі́ куто́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

п, нескл., н.

1. Семнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «пэ». Вялікае П.

2. Глухі, губна-губны, выбухны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

х, нескл., н.

1. Дваццаць чацвёртая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «ха». Вялікае х.

2. Глухі, заднеязычны, шчылінны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

deaf [def] adj. глухі́;

deaf and dumb глуханямы́

♦

deaf as a post infml глухі́ як пень; глуха́я цяце́ра;

turn a deaf ear (to smb./smth.) не слу́хаць, не звярта́ць ува́гі (на каго́-н./што-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

захалу́сны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да захалусця; глухі, аддалены ад цэнтра. Кожнае, нават самае захалуснае паселішча гналася за электрычнасцю. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)