éhrenvoll

a пачэ́сны, гана́ровы; пахва́льны

~e Berúfung — пачэ́снае назначэ́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

га́зі

(ар. gazi, ад gaza = ваяваць)

1) удзельнік газавату;

2) ганаровы тытул военачальнікаў у многіх мусульманскіх краінах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

курданёр

(фр. cour d’honneur = ганаровы двор)

парадны двор палаца, асабняка, які ўтвараецца асноўным корпусам і бакавымі флігелямі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эско́рт, ‑у, М ‑рце, м.

Канвой, ахова, якая суправаджае каго‑, што‑н. Паказаўся ганаровы эскорт і картэж чорных бліскучых «Чаек». Карпаў. Камедыя з паліцэйскім эскортам была разыграна ўладай наўмысна, каб выдаць за сапраўднасць версію аб тым, што на канферэнцыю напаў натоўп людзей і разграміў яе. Машара.

[Фр. escorte.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АКАДЭ́МІК,

правадзейны член Акадэміі навук Беларусі, АН інш. дзяржаў, а таксама некаторых галіновых акадэмій. Выбіраецца на агульным сходзе акадэміі. Існуюць званні ганаровы акадэмік, замежны член і ганаровы член акадэміі. На Беларусі званне акадэміка ўведзена 26.12.1928, калі СНК БССР зацвердзіў першы склад правадзейных членаў Бел. АН.

т. 1, с. 179

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

chlubny

chlubn|y

пахвальны; ганаровы;

~e świadectwo — пахвальная грамата

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Síegerpodest

n, m -es, -e спарт. п’едэста́л паша́ны, ганаро́вы п’едэста́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ганара́р

(лац. honorarium = узнагароджанне, ганаровы дар)

грашовае ўзнагароджанне, якое па дагавору атрымліваюць аўтары за свае творы.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

e. h.

=

1.

ehrenhalber – ганаровы (пра званне, членства)

2.

eigenhändig – уласнаручна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

honorable

[ˈɑ:nərəbəl]

adj.

1) сумле́нны, высакаро́дны

2) пачэ́сны, ганаро́вы

honorable duty — пачэ́сны абавя́зак

Honorable — шано́ўны, паважа́ны, дасто́йны; высокашано́ўны, высокадасто́йны

honorable mention — ганаро́вая ўзнагаро́да або́ адзна́ка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)