Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мірза́, ‑ы, м.
1. Тытул члена царскага дома ў некаторых народаў Усходу. // Асоба, якая носіць гэты тытул.
2. Пачэснае, ганаровае абазначэнне вышэйшых чыноў у некаторых народаў Усходу. // У цюркскіх народаў дарэвалюцыйнай Расіі — буйныя феадалы.
3. Сакратар, пісар, перапісчык у некаторых народаў Усходу.
[Перс. mīrzā.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мітрапалі́т
(гр. metropolites)
вышэйшае ганаровае званне епіскапа, а таксама епіскап, якому нададзена гэта званне.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Герой працы (ганаровае званне) 3/452
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
«Бабруйскія» (ганаровае найменне) 2/43, 220
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
«Баранавіцкія» (ганаровае найменне) 2/136, 220
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
«Жлобінскія» (ганаровае найменне) 2/44, 220
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
ты́тулм.
1. (званне) Títel m -s, -; Éhrentitel m (ганаровае);
2. (загаловак) Títel m;
ты́тул на во́кладцыÚmschlagtitel m
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
obywatelstwo
н. грамадзянства;
obywatelstwo honorowe — ганаровае грамадзянства;
podwójne obywatelstwo — двайное грамадзянства
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Ты́тул1 ‘загаловак кнігі’, ‘першая старонка кнігі, тытульны ліст’ (ТСБМ, Гарэц., Некр. і Байк.), ст.-бел.тытулъ, тителъ, титулъ ‘загаловак, назва’, ‘надпіс’. Са ст.-польск.tytuł ‘тс’, якое з лац.titulus ‘тс’, ‘надмагільны надпіс’, ‘подпіс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 188), у ВКЛ таксама ‘прычына, падстава, права’ (Жлутка).
Ты́тул2 ‘ганаровае або дараванае дваранскае званне (барон, князь, граф)’ (ТСБМ, Некр. і Байк.): у каго ў шкатуле, той і ў тытуле (брасл., Рабк.), ‘вясельны чын асоб, што маюць акрэсленыя функцыі ў рытуале’ (беласт., Этнагр. зб., 112), ст.-бел.тытулъ, титулъ ‘тытул, званне’ (1438 г., ГСБМ). Са ст.-польск.tytuł < лац.titulus ‘ганаровае званне, слаўнае імя’, ‘гонар, слава’, ‘подзвіг, заслуга’, сюды ж ст.-бел.тытуловати ‘называць’ (1622 г.) са ст.-польск.tytułować ‘называць’, якое з лац.titulāre ‘тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 198).