wilt [wɪlt] v.

1. вя́нуць, ні́кнуць;

The plants were wilted by the heat. Расліны завялі ад спякоты.

2. занепада́ць ду́хам;

Why are you wilting? Чаго ты павесіў нос?

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wither [ˈwɪðə] v.

1. вя́нуць, со́хнуць;

The flowers withered in the heat. Кветкі завялі ад cпякоты.

2. зніка́ць, адыхо́дзіць;

Her beauty withered. Яе прыгажосць знікла.

3. спапяля́ць (позіркам)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Вя́ліць, вя́лы. Рус. вя́лить, вя́лый і г. д. Да слав. *vęd‑ ’вянуць’ (гл.). Зыходным для ўсх.-слав. слоў з’яўляецца *vędl‑ (аддзеяслоўнае ўтварэнне на ‑l‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вішэ́ць ’вянуць’ (Мат. Гом.). Да віш 1 (гл.). Магчыма, сюды ж і вішэ́ць ’расці ў бульбянік, а не ў клубні’ (Інстр. I), але апошняе не зусім ясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Нівя́нка ’кветка, падобная да рамонку’ (Мат. Гом.), відаць, нівянік, рус. нивяник ’Leucanthemum DC (Кіс.). Да ніва (гл.), ці да вянуць, параўн. балг. невян, серб.-харв. не̏вен ’календула’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

verblühen

vi (s) адцвіта́ць, вя́нуць

er ist beréits verblüht — разм. ён ужо́ зліняў [знік]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

languish

[ˈlæŋgwɪʃ]

v.i.

1) слабе́ць, млець; вя́нуць

2) со́хнуць, чэ́знуць; марне́ць

3) тужы́ць

She languished for home — Яна́ тужы́ла па до́ме

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

droop

[dru:p]

1.

v.i.

1) зьвіса́ць, вісе́ць, апуска́цца

2) вя́нуць (пра расьлі́ну)

3) слабе́ць, зьнемага́ць

2.

v.t.

апушча́ць, апуска́ць, зьве́шваць; спуска́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Свяло́ ‘чаранок’: трэба свяло на качаргу насадзіць (Сцяшк. Сл.). Няясна; магчыма, аддзеяслоўны назоўнік ад свянаць ‘асаджаць’ (гл.) ці свянуць ‘блякнуць, выцвітаць’ (Ласт.), што звязана з вянуць, вяліць (гл.) — пры дапамозе завяльвання кіёк рабіўся больш моцным.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ні́кнуць ’знікаць, гінуць’ (Сл. ПЗБ), ’знікаць, схіляцца уніз’ (Нас., Гарэц.), ’нікнуць, вянуць’ (Яруш.), сюды ж ні́клы ’паніклы’ (Гарэц.), ’кволы’ (Сл. ПЗБ). Формы зак. трывання да *nikati 2 (гл. ні́каць), у значэнні якіх магчыма кантамінацыя з *nikati 1 (гл. знікаць), параўн. нікну́ць ’заглянуць’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)