ceiling [ˈsi:lɪŋ] n.

1. столь

2. найбо́льшая вышыня́; пік; мяжа́ (цэнаў, заробкаў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

elevation [ˌelɪˈveɪʃn] n.

1. узды́м, пад’ём; павышэ́нне

2. вышыня́ над узро́ўнем мо́ра

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Абсалютная адзнака, гл. Абсалютная вышыня

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

тана́льнасць, -і, ж. (спец.).

1. Вышыня гукаў ладу, якая вызначаецца становішчам галоўнага тону (першай ступені гамы).

2. Асноўны колер, каларыт, спалучэнне тонаў у карціне.

3. перан. Асноўная эмацыянальная настроенасць у мастацкім творы.

Лірычная т. паэмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

патало́к, ‑лка, м.

Спец. Найбольшая вышыня пад’ёму лятальнага апарата. Паталок самалёта. // перан. Найбольшая магчымая норма, мяжа чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вэ́соч ’вышыня’ (Клім.). Дыялектная форма (замест высоч) да слав. vysočь (: vysokъ ’высокі’). Але хутчэй вэсоч (*высоч) — гэта скарачэнне слова тыпу ўкр. височінь ’вышыня’, таму што вэсоч, здаецца, больш нідзе не сустракаецца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

altitude [ˈæltɪtju:d] n. вышыня́;

at an altitude of 6000 metres на вышыні́6000 ме́траў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Méereshöhe

f - вышыня́ над узро́ўнем мо́ра

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ánhöhe

f -, -n узвы́шша; паго́рак; вышыня́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

падво́блачны, ‑ая, ‑ае.

Вельмі высокі, пад самыя воблакі. Падвоблачныя вяршыні гор. // Які знаходзіцца, ажыццяўляецца вельмі высока, пад воблакамі. Падвоблачная вышыня. Падвоблачны шлях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)