exposition

[,ekspəˈzɪʃən]

n.

1) вы́стаўка f.

2) пака́з -у m., дакла́днае апіса́ньне, растлума́чаньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wystawa

ж.

1. выстаўка, выстава;

wystawa obrazów — выстаўка (выстава) карцін;

2. вітрына;

wystawa sklepowa — вітрына магазіна (крамы)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Mústermesse

f -, -n вы́стаўка [кірма́ш] (тава́рных) узо́раў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

аўтасало́н

(ад аўта- + салон)

выстаўка (раздзел выстаўкі), дзе дэманструюцца новыя мадэлі аўтамабіляў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

экспо́

(фр. expo(sition) = выстаўка]

міжнародная выстаўка, звычайна з лічбай, якая ўказвае год (напр. Экспо-2004).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

аднадзённы, ‑ая, ‑ае.

1. Які працягваецца, развіваецца толькі адзін дзень; разлічаны на адзін дзень. Аднадзённая выстаўка. Аднадзённы паход.

2. Налічаны, зароблены за адзін дзень. Аднадзённы заробак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акварэ́ль, ‑і, ж.

1. Фарбы, якія разбаўляюцца вадой, а таксама жывапіс гэтымі фарбамі. Выконваць малюнкі акварэллю. Накіды акварэллю.

2. Карціна ці малюнак, напісаныя такімі фарбамі. Выстаўка акварэлей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пано́птыкум

(ад пан- + гр. optikos = зрокавы)

выстаўка (музей) васковых фігур або іншых незвычайных экспанатаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бро́нза, -ы, ж.

1. Сплаў медзі з волавам, свінцом і іншымі металамі.

2. зб. Мастацкія вырабы з такога сплаву.

Выстаўка бронзы.

3. Пра медаль, атрыманы ў спартыўных спаборніцтвах за трэцяе месца (разм.).

Атрымаць бронзу на спаборніцтвах.

|| прым. бро́нзавы, -ая, -ае.

Б. медаль.

Б. загар (цьмяна-залацісты).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пейза́ж, -у і -а, мн. -ы, -аў, м.

1. -у. Агульны выгляд якой-н. мясцовасці, краявід.

Беларускія пейзажы.

Нарачанскі п.

2. -а. Малюнак краявіду, а таксама апісанне прыроды ў мастацкім творы.

Выстаўка пейзажаў вядомага мастака.

Палескія пейзажы ў творах Якуба Коласа.

|| прым. пейза́жны, -ая, -ае.

П. жывапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)