изви́лина ж.
1. зві́ліна, -ны ж., заві́ліна, -ны ж.; (изгиб) вы́гін, -ну м.;
2. анат. зві́ліна, -ны ж.;
изви́лины мо́зга зві́ліны мо́згу;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вазон 1 ’гаршчок з кветкамі’ (Шпіл., Янк. III). З польск. wazon (Сцяц. Нар.), якое, паводле Брукнера, 604, з’яўляецца ўласнапольскім утварэннем ад waza. Параўн. Фасмер, 1, 267; Рудніцкі, 1, 293.
Вазо́н 2 ’выгін ракі на роўным месцы, парослы вакол алешнікам’ (Яшк.). Да вазоны 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
curve1 [kɜ:v] n.
1. крыва́я (графіка, дыяграмы); вы́гін, вы́гіб, паваро́т (дарогі, ракі і да т.п.);
a curve in the road вы́гіб, паваро́т даро́гі; лукаві́на, лука́
2. AmE = curve ball
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
антыкліно́рый
(н.-лац. anticlinorium, ад гр. anti = супраць + klino = выгінаю + oros = гара)
буйны і складаны выгін складкаватых тоўшчаў горных парод, які ў цэлым мае антыклінальную форму.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
вазо́н Выгін ракі на роўным месцы, парослы вакол алешнікам (Стаўбц.).
□ ур. Вазоны каля в. Пруды Стаўбц.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
изворо́т м.
1. (затейливый поворот) вы́крут, -ту м., выкрута́с, -су м.; (изгиб) вы́гін, -ну м.;
2. перен. (увёртка) вы́крут, -ту м.; хі́трыка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Выкрута́сы ’хітрыкі, выкручванне’ (БРС, Др.-Падб., Гарэц., Інстр. III); ’выгін ракі’ (Шат., Яшк.). Рус. выкру́тасы, укр. викрута́си, польск. wykrętasy ’тс’. Вытворнае ад выкрут пры дапамозе суф. ‑ас (Шанскі, 1, В, 225). Усё да крутой (Фасмер, 1, 368). Аб магчымым балтыйскім паходжанні суф. гл. Карскі, Белорусы, 137; Лаўчутэ, Лекс. балт., 19.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скрэнт ‘дэталь пярэдняй часткі воза ў выглядзе бруска, у якую устаўляюцца ручкі’ (Скарбы). З польск. skręt ‘паварот, выгін’, параўн. запазычанае скрэнт ‘круты паварот’ (шальч., Сл. ПЗБ), шляхам семантычнага пераносу ‘дзеянне, вынік дзеяння’ → ‘прылада, пры дапамозе якой ажыццяўляецца дзеянне’. Параўн. укр. дыял. скрент ‘перадок воза’ таго ж паходжання (ЕСУМ, 5, 285).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ГНУ́ТКІ ВАЛ,
вал, які мае малую жорсткасць на выгін і вялікую на кручэнне. Бываюць драцяныя (найб. пашыраны) і шарнірныя. Драцяныя складаюцца з уласна вала, звітага з некалькіх слаёў дроту і змешчанага ў ахоўную абалонку (браню), і наканечнікаў для далучэння да прывода і рабочага органа. Выкарыстоўваюцца ў ручных механізаваных інструментах і прыладах (напр., у бормашынах). Шарнірныя складаюцца з шарнірна-злучаных кароткіх звёнаў, змешчаных у абалонку. Выкарыстоўваюцца ў многакарпусных паравых турбінах, некаторых станках і інш.
т. 5, с. 316
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
сі́нус
(лац. sinus = выгін, крывізна)
1) мат. адна з трыганаметрычных функцый вугла, у прамавугольным трохвугольніку роўная адносінам катэта процілеглага вугла да гіпатэнузы;
2) анат. поласць, пазуха ў якім-н. органе цела.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)