Які не з’яўляецца абавязковым, неабходным. Неабавязковы вывад.// Які не падлягае абавязковаму вывучэнню. Неабавязковы прадмет. Неабавязковы курс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адсю́ль, прысл.
1. З гэтага або ад гэтага месца.
А. да горада далёка.
2. З гэтай мясцовасці.
Ён недзе а., з-пад Мінска.
3.перан. Са сказанага перад гэтым; у выніку гэтага.
А. зрабі вывад.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́вадка, ‑і, ДМ ‑дцы, ж.
1.Дзеяннепаводледзеясл. выводзіць — вывесці (у 11 знач.).
2.Вывад коней для агляду ці размінкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэзюме́, нескл., н.
Кароткі выклад зместу, сутнасці артыкула, прамовы; кароткі вывад са сказанага. Рэзюме даклада. □ — Досыць, ясна, — вывеў сваё рэзюме прыстаў.Мурашка.
[Фр. résumé.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Féhlschluss
m -es, -schlüsse памылко́вы вы́вад
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
высно́ва, ‑ы; Рмн. ‑сноў; ж.
Вывад, заключэнне. Зрабіць выснову. □ [Карызна] ужо дасканала праверыў свае .. адносіны, свае пачуцці да.. [жонкі] і зрабіў рашучую канчатковую выснову.Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заключы́ць, -ючу́, -ю́чыш, -ю́чыць; зак.
1.са злуч. «што» і без дап. Зрабіць вывад.
Урач заключыў, што ў хворага запаленне лёгкіх.
2.што. Прыняць, падпісаць.
З. пагадненне.
З. дагавор.
|| незак.заключа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз.заключэ́нне, -я, н. (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
парадо́кс, -у, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).
1. Думка, меркаванне, якое разыходзіцца з агульнапрынятымі поглядамі і на першы погляд нібы супярэчыць разумнаму сэнсу.
Гаварыць парадоксамі.
2. З’ява, якая здаецца неверагоднай і нечаканай.
|| прым.парадакса́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).
П. вывад.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
2. Агульны вывад, правіла, заснаваныя на вывучэнні асобных фактаў, з’яў. Шырокія абагульненні. Схільнасць да абагульненняў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ГІПО́ТЭЗА
(ад грэч. hypothesis аснова, меркаванне),
сістэма тэарэт. пабудоў (суджэнняў), з дапамогай якіх на аснове шэрагу фактаў робіцца вывад пра існаванне аб’екта, яго ўласцівасці, сувязі ці прычыны з’явы, прычым вывад гэты нельга лічыць абсалютна дакладным; часовая логіка-метадалагічная характарыстыка выказвання, якая існуе ад пабудовы да праверкі. Гіпотэза павінна мець абгрунтаванасць, падлягаць праверцы і не супярэчыць прынятым у навуцы палажэнням. Пасля праверкі (эксперымент ці назіранне), калі гіпатэтычныя выказванні аказваюцца ісціннымі, яны ўключаюцца ў тэорыю, а калі памылковымі, то замяняюцца новымі. Лагічная структура гіпотэзы — лагічная структура тых выказванняў, якім прыпісваецца гіпатэтычнасць. Для эмпірычных навук характэрна, што кожнае выказванне ў іх бывае ў стадыі гіпотэзы. Паводле рус. логіка М.І.Карынскага, гіпотэза абазначае таксама вывад, які па сваёй структуры падобны да простага катэгарычнага сілагізму другой фігуры.