шапта́ць, шапчу́, шэ́пчаш, шэ́пча; шапчы́; незак.

Гаварыць шэптам.

Ш. на вуха каму-н. Ш. малітвы.

|| аднакр. шапну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. шапта́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

inner ear

нутрано́е ву́ха

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

middle ear

сярэ́дняе ву́ха

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

external ear

знадво́рнае ву́ха

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

аты́т

(ад гр. us, otos = вуха)

запаленне слізістай абалонкі вуха.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

малато́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

1. гл. малаток.

2. Назва розных ударных прыстасаванняў у некаторых механізмах і інструментах.

М. у раялі.

3. Адна са слыхавых костачак сярэдняга вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ГЛУХАТА́,

адсутнасць або недастатковасць слыху. Адрозніваюць прыроджаную, набытую, аднабаковую і двухбаковую глухату.

Прыроджаная бывае ад няправільнага развіцця і фарміравання вуха; можа быць ад перанесеных пры цяжарнасці вірусных хвароб, уздзеяння на арганізм цяжарнай жанчыны таксічных рэчываў. Прычыны набытай глухаты — інфекц. хваробы (менінгіт, грып, сіфіліс, адзёр і інш.), запаленне ўнутр. вуха, атыт, доўгае ўздзеянне моцных гукаў і шумаў, парушэнне кровазвароту ўнутр. вуха, уздзеянне на арганізм таксічных рэчываў. Глухата двухбаковая, прыроджаная або набытая ў раннім дзяцінстве, выклікае глуханемату. Лячэнне: хімія- і фізіятэрапія, хірургічнае. Пры няпоўнай глухаце карыстаюцца слыхавымі апаратамі.

П.А.Цімашэнка.

т. 5, с. 304

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ву́шка​I ж памянш гл вуха I

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вушні́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць хваробы вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каляву́шны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца каля вуха. Калявушная залоза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)