savory

[ˈseɪvəri]

1.

adj.

1) сма́чны, апэты́тны; прые́мны на пах

2) піка́нтны

2.

n.

во́страя пераку́ска

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

лістэрыёз

(ад лістэрыя)

вострая інфекцыйная хвароба жывёл і чалавека, якая выклікаецца лістэрыямі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сарка́зм

(гр. sarkasmos, ад sarkazo = літар. рву мяса)

злосная, вострая, з’едлівая насмешка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

обоюдоо́стрый

1. во́стры з або́двух бако́ў, двухбаковаво́стры;

обоюдоо́строе ору́жие во́страя з або́двух бако́ў (двухбаковаво́страя) збро́я;

2. перен. двухбакованебяспе́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

satire [ˈsætaɪə] n.

1. (on) саты́ра;

biting satire во́страя саты́ра;

a master of political satire ма́йстар паліты́чнай саты́ры

2. сатыры́чны твор, саты́ра

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шафра́н, -у, м.

1. Паўднёвая травяністая расліна сямейства касачовых, а таксама рыльцы яе кветак, высушаныя і расцёртыя на парашок, якія выкарыстоўваюцца як вострая прыправа і фарбавальнік.

2. Гатунак яблыкаў.

|| прым. шафра́навы, -ая, -ае і шафра́нны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Шафранавы або шафранны колер (аранжава-жоўты з карычневым адценнем).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Grotéske

f -, -n

1) архіт. гратэ́ск, вы́чварны [мудраге́лісты] арна́мент

2) літ. гратэ́ск, во́страя саты́ра

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Würze

f -, -n (во́страя) прыпра́ва

◊ in der Kürze liegt die ~ — сказа́ў, як звяза́ў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

назіра́льнасць, ‑і, ж.

Здольнасць бачыць, заўважаць факты, з’явы, якіх не бачаць, не заўважаюць іншыя. Развіваць назіральнасць. Вострая назіральнасць. Адсутнасць назіральнасці. □ Андрэйка вызначаўся дасціпнасцю і не па гадах вялікай назіральнасцю. Кавалёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыфтэры́я, ‑і, ж.

Вострая заразная хвароба, пераважна дзіцячая, якая суправаджаецца запаленнем зева, слізістых абалонак носа, гартані і агульным атручэннем арганізма. Жыццё павольна пакідала маленькае кволае цела, зламанае цяжкай формай дыфтэрыі. Шамякін.

[Грэч. dyphthérion.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)