самаво́льны, -ая, -ае.

1. Які паступае, робіць па сваёй волі, не лічачыся ні з кім.

Самавольныя дзеянні.

2. Які робіцца без дазволу, самаўпраўны.

Самавольная паездка.

|| наз. самаво́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Wíllensanstrengung

f -, -en намага́нне во́лі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Wíllensäußerung

f -, -en выка́званне во́лі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

волевыяўле́нне, ‑я, н.

Кніжн. Выказванне сваёй волі, жадання. Свабоднае волевыяўленне народа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абулі́я, ‑і, ж.

Спец. Расслабленне ці страта волі, выкліканыя хваробай; бязволле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́рышт, -у, М -шце, м.

1. Узяцце пад варту, пазбаўленне волі.

Пазбегнуць арышту.

2. Забарона судовымі органамі распараджацца чым-н.

Накласці а. на маёмасць.

|| прым. а́рыштны, -ая, -ае.

Арыштнае памяшканне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ра́бства, -а, н.

1. Грамадскі лад, заснаваны на рабаўладанні.

Каланіяльнае р.

2. Стан, становішча раба (у 1 знач.).

Вызваліцца з р.

3. перан. Поўнае падпарадкаванне чужой волі, уплыву.

Духоўнае р.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Слы́шыць ‘уціхамірваць, супакойваць, рабіць паслушным чыёй-небудзь волі’ (ашм., Стан.). Відаць, каузатыў да слухаць, слухацца ‘быць паслухмяным’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́мушана, прысл.

Не па сваёй волі, ахвоце; з-за неабходнасці. Вымушана ўсміхнуцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

strong-minded

[,strɔŋˈmaɪndɪd]

adj.

мо́цнай во́лі, валявы́; упа́рты, насто́йлівы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)