слабаво́льнасць, ‑і, ж.

Слабая воля; бесхарактарнасць. І глядзеў [Ярмалінскі] на краўца так, што той, ад слабавольнасці, Не ведаў, дзе надзець свае вочы. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wola

wol|a

ж. воля;

siła ~i — сіла волі;

~a zwycięstwa — воля да перамогі;

ostatnia ~a — апошняя воля;

do ~i — дастаткова, уволю;

mimo ~i — мімаволі, міжвольна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Прыво́лле ’шырокае адкрытае месца; прастора’; перан. ’адсутнасць абмежаванняў; свабода, воля’ (ТСБМ), прыво́лье ’прыволле’ (ТС). Суфіксальныя ўтварэнні ад прым. прыво́льны, які ад во́ля; параўн. рус. приво́лье, укр. приві́лля ’прыволле, раздолле’. Сюды ж прыволіца ’тс’ (Ласт.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валявы́ ’з моцнай воляй’ (КТС). Да воля (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

volition [vəˈlɪʃn] n. fml во́ля, валявы́ ўчы́нак; жада́нне;

of one’s own volition па сваёй во́лі, добраахво́тна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

stählern

a стальны́, сталёвы

ein ~er Wílle — стальна́я во́ля

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Fréiheit

f -, -en

1) свабо́да, во́ля

2) сме́ласць, адва́га

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

will​3 [wɪl] v. fml

1. жада́ць; пака́зваць во́лю, жада́нне;

He who wills success is halfway to it. Воля да перамогі – залог поспеху;

God has willed it so. На тое была воля Бога.

2. fml (to) завяшча́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прыве́т, ‑у, М ‑веце, м.

1. Тое, што і прывітанне (у 2 знач.). Прывет я шлю прыродзе, людзям І громам шумных навальніц. Колас. Воля, воля дарагая, Шлю з-за крат табе прывет! Таўлай.

2. Ласкавыя, добразычлівыя адносіны да каго‑н.; дружалюбны прыём каго‑н. [Маці:] — Добры чалавек у нас у сяле ў любой калгаснай хаце прывет і прытулак знойдзе. Краўчанка. Дарагі не абед, а прывет. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Во́льна ’павольна’ (Нас., Касп.); ’магчыма, дазволена’ (Нас.). Да воля (гл.). Параўн. таксама паволі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)