Lébensart

f -, -en

1) лад [спо́саб] жыцця́

2) паво́дзіны; ве́тлівасць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Паведэ́нцыя ’паводзіны; абыходжанне, ветлівасць; звычай, завядзенне’ (Нас.). Рус. пск. асташк. поведёнция; у Гогаля поведенц; у рус. пераўтварэнне ў мове семінарыстаў слова поведение паводле аналогіі з лац. benevolentia, diligentia і інш. (гл. Фасмер, 3, 293; там жа і інш. літ-pa). У бел. м. з рус. (Гіст. лекс., 249).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

даліка́цтва, ‑а, н.

Ветлівасць, ласкавасць, паслужлівасць; тонкасць у манеры абыходжання, размове. З далікацтва і з пачуцця чалавечнасці, а галоўным чынам у надзеі атрымаць на паўкварты, Рутовіч ішоў побач з вызваленымі. Колас. Раніцай гаспадыня запрасіла паснедаць. Госці не адмаўляліся — не да далікацтва! Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tinsel [ˈtɪnsl] n.

1. мішура́, блі́скаўка;

decorate a Christmas tree with tinsel упрыго́жваць ялі́нку мішуро́ю

2. зне́шняя, падма́нная бліску́часць;

the tinsel of politeness паказна́я ве́тлівасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Галантарэ́я (БРС), рус. галантере́я. Запазычанне з зах.-еўрап. моў (хутчэй за ўсё з ням.): ням. Galanterie ’тс’ < франц. galantérie ’галантнасць, ветлівасць’. Гл. Фасмер, 1, 385; Шанскі, 1, Г, 13. Націск у слове сведчыць супраць версіі аб польскім (galanteria) пасрэдніцтве пры запазычанні. Бел., як і ўкр., слова ўзята непасрэдна з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Gefälligkeit

f -, -en ве́тлівасць, паслу́га, ла́ска

éine ~ erwéisen* — зрабі́ць ла́ску

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gesélligkeit

f -

1) тавары́скасць; камуні- ка́бельнасць, даліка́тнасць, ве́тлівасць

2) зно́сіны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

uprzedzający

uprzedzając|y

уважлівы, далікатны;

~a grzeczność — мілая ветлівасць; ласкавасць; паслужлівасць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пры́тарны, ‑ая, ‑ае.

1. Непрыемны ад празмернай канцэнтрацыі якіх‑н. якасцей (пра смак, пах і пад.). Смачны бульбяны водар перабівае цяжкі, прытарны пах каніны. С. Александровіч. Кругом было ціха. Пахла, здавалася, гуркамі, белапузымі гарбузамі, якія яшчэ спелі, махрыстым прытарным маркоўнікам... Ермаловіч.

2. перан. Празмерна, ненатуральна саладжавы. Прытарная ветлівасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wersal, ~u

м. вытворная ветлівасць;

robić wersal — паводзіць сябе надзвычай вытанчана, пачціва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)