Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Fáhrbahn
f -, -en
1) брук, прае́зджая [ездава́я] ча́стка
2) чыг. рэ́йкавы пуць
3) марск. фарватэ́р
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
сту́кат, ‑у, М ‑каце, м.
Моцны бесперапынны стук. Стукат і грукат, Машыны навокал снуюць.Астрэйка.Праз гэты грукат, да якога тут даўно прывыклі і людзі, і коні, і птушкі, сёння прабіваецца бадзёры стукат малатка па жалезе, нагадваючы мінулую касавіцу.Брыль.Брук грыміць стукатам колаў і конскіх падкоў.Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падлама́цца, ‑ломіцца; зак.
Зламацца, надламацца знізу. Ножка крэсла падламалася. □ Крылы [лебедзя] урэшце падламаліся, Галава ў ваду апусцілася.Багдановіч.// Падагнуцца ад слабасці, стомы і інш. (звычайна пра ногі). Лежачы ў кювеце, .. [Галя] бачыла, як гарэлі машыны, бачыла, як у аднаго салдата, што адбягаў ад машыны, падламаліся ногі, і ён упаў на брук.Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
pavement
[ˈpeɪvmənt]
n.
1) брук -у m., насьці́л з цэ́глы, бярве́ньня, асфа́льту
2) матэрыя́л, ужыва́ны для насьці́лу або́ бру́ку
3) брукава́ная або́ асфальтава́ная ву́ліца, хо́днік, тратуа́р -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Pfláster
n -s, -
1) пла́стыр
ein ~ auf die Wúnde klében — закле́іць [заляпі́ць] ра́ну пла́стырам
2) брук, мастава́я
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Пла́стыр ’наклееная на тканіну ліпкая лекавая маса, якая прыкладаецца да ран, нарываў і да т. п.’ (ТСБМ). З рус.пластырь ’тс’ (новае запазычанне). Аднак трэба прымаць пад увагу тое, што гэтая лексема прыйшла на ўсх.-слав. тэрыторыю з прыняццем хрысціянства і ў стараж.-рус. мове вядомая з XI ст. Побач з ёй існавалі ст.-бел.плястеръ, плястръ, фяястръ ’тс’ (1518 г.), якія са ст.-польск.plaster, plastr (Булыка, Лекс. запазыч., 130), а яны — са ст.-в.-ням.pflastar ’павязка на рану’, ’брук’; апрача гэтага ў бел. дыялектах пашырана лексема пляйстар (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Damm
m -s, Dämme
1) да́мба; мол; запру́да, плаці́на
2) (чыгу́начнае) палатно́
3) брук, брукава́нка
◊ auf dem ~ sein — быць бадзёрым
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
мо́рак, ‑у, м.
1.Разм. Змрок, цемра. Цямнелася. Моракі клаліся на пыльны брук, на гароды, хавалі далёкія гумны.Пташнікаў.Напружыўшы зрок, Максім разабраў у мораку ледзь прыкметы чалавечы прывід.Машара.//перан. Цемрашальства, дурман. Рэлігійны морак.//перан. Пра што‑н. невядомае, загадкавае. Дзьме холадам ад старажытнага муру, Жыццё тут знямела, захутана ў морак...Тарас.
2.Абл. Мор; пошасць. Пастукалася ў сенцы Палажка — ні гу-гу. Як морак па сядзібе прайшоў.Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
умасці́ць, умашчу, умосціш, умосціць; зак.
1.што. Разм. Вымасціць паверхню чаго‑н. (каменем, дрэвам і пад.). У парыжскі брук умошчаны акрываўленыя камяні Бастыліі.Рамановіч.
2.што. Разм. Змясціць што‑н. на невялікім месцы. Умасціць усе рэчы на воз. □ [Блішчыха:] — Можа павячэраеце з дарогі... — І ля місы з агуркамі ўмасціла цёмную пляшку.Кухараў.Падушкі, хоць і непатрэбна было іх столькі, умасціў [Аўсянік] усе чатыры.Васілевіч.
3.перан.; каго. Абл. Уладкаваць каго‑н. куды‑н. [Скуратовіч] узяў сабе замуж панскую ахмістрыню, а сваю сястру ўмасціў к пані пакаёўкай.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)