нямы́ты, ‑ая, ‑ае.

Якога не мылі; брудны. У хату носа паказаць нельга: неахайнасць, бруд, смурод. Міскі нямытыя на стале стаяць, хлеб непрыбраны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áasig

a смярдзю́чы, смуро́дны; перан. бру́дны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Му́льны ’каламутны’, ’брудны, запэцканы’ (шальч., іганл., Сл. ПЗБ). Літуанізм. Параўн. літ. mùlinas ’брудны, запэцканы’, ’светларуды’ (Грынавяцкене, там жа, 3, 82).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dingy

[ˈdɪndʒi]

adj.

цёмны, бру́дны, заку́раны, змро́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

grubby

[ˈgrʌbi]

adj.

бру́дны; карэ́лы, кара́вы; неаха́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

трушчо́ба, ‑ы, ж.

1. Бедны, густа населены брудны квартал горада, а таксама брудны, цёмны, разбураны дом, жыллё. Лонданскія трушчобы. Прыгарадныя трушчобы. Трушчобы капіталістычных гарадоў.

2. Цяжкапраходнае месца ў лесе з бураломам. Белай, месячнай ноччу ў трушчобах завянуць свае песні ваўкі... Рудкоўскі.

3. Глухое месца, глуш. — Новаспечаны, і ў вашых трушчобах маю гонар быць першы раз, — сказаў з усмехам Лабановіч. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зала́паны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Брудны ад частага дакранання рук. Калі Павал і Алесь вярнуліся да прызбы, дзед сядзеў ужо з пацьмянелай, залапанай лірай на каленях. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nieboski :

brudny jak ~e stworzenie — брудны як чорт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sluttish

[ˈslʌtɪʃ]

adj.

1) бру́дны, неаха́йны

2) немара́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

grimy

[ˈgraɪmi]

adj.

карэ́лы, кара́вы; ве́льмі бру́дны, чо́рны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)