вівісе́кцыя, ‑і, ж.

Спец. Разрэз цела жывых арганізмаў з навуковай мэтай; жывое сячэнне.

[Ад лац. vivus — жывы і sectio — сячэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хемата́ксіс, ‑у, м.

Спец. Рух прасцейшых арганізмаў пад уплывам змянення канцэнтрацыі хімічных раздражняльнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мігра́цыя ’перасяленне насельніцтва, перамяшчэнне жывёльных арганізмаў, элементаў, клетак; пераход капіталу з адной галіны эканомікі ў іншую’ (ТСБМ). З рус. миграция ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 77), якое з зах.-еўр. моў (паводле дзеяслова мигрировать — з ням.) < лац. migrātio ’пераход, пераезд’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

біяхі́мія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае хімічны састаў арганізмаў і ўласцівыя ім хімічныя працэсы.

[Ад грэч. bíos — жыццё і хімія.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бла́стула, ‑ы, ж.

Стадыя развіцця зародка мнагаклетачных жывёльных арганізмаў, якая завяршае працэс драблення яйца.

[Ад грэч. blastē, blastos — расток.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэцэсі́ўнасць, ‑і, ж.

Спец. Адсутнасць праяўлення якой‑н. прыкметы бацькоўскіх арганізмаў у гібрыдным патомстве.

[Ад лац. recessus — выдаленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трупае́ды, ‑аў; адз. трупаед, ‑а, М ‑дзе, м.

Жывёліны, якія харчуюцца трупамі памёршых арганізмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндэмі́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Мясцовы, уласцівы пэўнай мясцовасці. Эндэмічныя захворванні арганізмаў. Эндэмічныя формы фауны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лічы́нка¹, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Адна з першых стадый развіцця некаторых жывёльных арганізмаў (чарвей, насякомых, рыб), якія адрозніваюцца па відзе і будове ад канчаткова сфарміраванай жывёліны.

|| прым. лічы́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

біягеахі́мія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае працэсы, што адбываюцца ў біясферы з удзелам жывых арганізмаў.

[Ад грэч. bíos — жыццё, gē — зямля і хімія.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)