інфіцы́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., каго-што (спец.).

Унесці (уносіць) інфекцыю, узбуджальнікаў інфекцыйных хвароб.

Арганізм інфіцыраваны.

|| наз. інфіцы́раванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

бяспо́лы, -ая, -ае.

Які не мае адзнак полу.

Бясполая істота.

○

Бясполае размнажэнне — форма размнажэння, пры якой арганізм узнаўляе сябе самастойна, без усялякага ўдзелу іншай асобіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

рэлі́кт, -а, М -кце, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Жывёльны або раслінны арганізм, які захаваўся як перажытак старажытных эпох.

|| прым. рэлі́ктавы, -ая, -ае.

Рэліктавая расліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ля́мблія, ‑і, ж.

Паразітычны арганізм класа жгуцікавых, які выклікае страўнікава-кішэчныя захворванні.

[Лац. lamblia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гермафрады́т, ‑а, М ‑дыце, м.

Арганізм, часцей жывёльны, які мае адзнакі абодвух полаў.

[Ад імя старажытнагрэчаскай міфічнай істоты — сына Гермеса і Афрадыты, зрошчанага па волі багоў з німфай Салмакідай.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індыві́дуум, ‑а, м.

Кніжн. Кожны самастойна існуючы жывы арганізм; асобіна. // Асобны чалавек, асоба.

[Лац. individuum — асобіна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інфіцы́раванне, ‑я, н.

Спец. Унясенне інфекцыі куды‑н. (у арганізм, рану і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таксікало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае ўласцівасці ядаў і іх дзеянне на арганізм.

[Ад грэч. toxikon — яд і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрмафо́б, ‑а, м.

Спец. Арганізм, які не развіваецца пры высокай тэмпературы. Грыбы-тэрмафобы.

[Ад грэч. thermē — цяпло, гарачыня і phóbos — страх.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухпо́лы, -ая, -ае (спец.).

1. Які мае адзнакі мужчынскага і жаночага полу (пра арганізм чалавека, жывёлы).

2. Які мае тычынкі і песцікі ў адной кветцы.

Двухполыя кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)