Са́рна ’горная каза з невялікімі рагамі’ (ТСБМ, Гар., Др.-Падб., Банк і Некр., Янк. БП, Бес.). Рус. зах. сарна́ ’тс’, укр. са́рна (побач з серна) ’тс’. Запазычанне з польск. sarna ’тс’ (гл. Фасмер, 3, 563) > праслав. *sьrna (Брукнер, 482). Апошняе роднаснае лат. sirna ’сарна, казуля’, ст.-прус. sirvis ’алень’, лац. cervus ’алень’, cornu ’рог’, авесц. srvā ’рог, ногаць’, гоц. haúrn ’рог’. Падрабязна гл. Фасмер, 3, 609.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

reindeer [ˈreɪndɪə] n. zool. (pl. reindeer or reindeers) паўно́чны але́нь;

Herds of reindeer graze on the tundra. Статкі аленяў пасвяцца ў тундры.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

renifer

м. заал. паўночны алень (Rangifer tarandus L.)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прыручы́цца, ‑ручуся, ‑ручышся, ‑ручыцца; зак.

1. Стаць ручным, прывыкнуць да каго‑, чаго‑н. Алень хутка прыручыўся. □ Прыручыўся [заяц], стаў дваровы, У шкоду больш не пабяжыць. Калачынскі.

2. перан. Разм. Стаць даверлівым, паслухмяным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

deer

[dɪr]

n.

1) але́нь -я m.

2) ла́нь f.; казу́ля f., дзікая каза́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

археаме́рыкс

(ад археа- + гр. meryks = алень)

старажытнае жвачнае ростам з ягня, якое жыло ў эацэнавую эпоху.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

невыка́зна, прысл.

Вельмі, надзвычай. Лёгкім, невыказна прыгожым рухам алень пераскочыў цераз тоўсты ствол паваленага дрэва і знік, нібы здань, у зялёным гушчары. В. Вольскі. Светлае і невыказна радаснае пачуццё запоўніла душу Віктара. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пля́місты, ‑ая, ‑ае.

1. Пакрыты плямамі, з плямамі (у 1 знач.). Аднекуль ззаду слухачоў імкліва прабіраецца да эстрады баец — у касцы і плямістай плашч-палатцы. Ракітны.

2. Як састаўная частка некаторых заалагічных назваў. Плямісты алень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

jelonek

м.

1. аленяня;

2. заал. жук-алень (Lucanus cervus)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

płowy

płow|y

светла-жоўты; палавы; бялявы;

zwierzyna ~a — алень

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)