reflexív

a

1) адваро́тны, адбі́ты

2) грам. зваро́тны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

gégenteilig

a проціле́глы [супрацьле́глы], адваро́тны

~e Méinung — проціле́глая [супрацьле́глая] ду́мка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Вы́варацень ’адваротны бок (тканіны)’ (Шат., Уладз.). Гл. выварат 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bipolar

[,baɪˈpoʊlər]

adj.

1) двухпо́люсны; на двух по́люсах

2) супрацьле́жны, адваро́тны; супярэ́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Рэ́шка ’бок манеты, адваротны гербаваму малюнку’ (ТСБМ). З рус. решка ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рэ́верс

(англ. reverse, ад лац. reversus = адваротны)

1) прыстасаванне, пры дапамозе якога можна мяняць напрамак руху машыны ў процілеглы бок;

2) адваротны бок манеты, медаля (параўн. аверс);

3) пісьмовае абавязацельства, якое гарантуе што-н.;

4) удар над галавой злева пры гульні ў тэніс.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

рэгрэсі́ўны

(ад лац. regressus = адваротны рух)

які ў сваім развіцці ідзе назад, вядзе да рэгрэсу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

inverse

[ɪnˈvɜ:rs]

1.

adj.

1) вы́вернуты, пераве́рнуты

2) адваро́тны, супрацьле́глы

inverse ratio — адваро́тная прапо́рцыя

2.

n.

1) супрацьле́гласьць f.

2) адваро́тны бок, кіру́нак

3.

v.t.

1) вываро́чваць, пераваро́чваць

2) супрацьстаўля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

inversion

[ɪnˈvɜ:rʒən]

n.

1) пераваро́чваньне; зьмяне́ньне нарма́льнага пара́дку на адваро́тны

2) інвэ́рсія f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рэверсі́ўны

(ад лац. reversus = адваротны)

здольны мяняць напрамак руху або вярчэння (напр. р. рухавік, р. вінт).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)