трэстава́нне, ‑я, н.
Аб’яднанне ў трэст, у трэсты. Трэставанне хімічных заводаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эклекты́зм, ‑у, м.
Кніжн. Беспрынцыповае, адвольнае аб’яднанне разнародных ідэйных напрамкаў, поглядаў, тэорый.
[Ад грэч. eklektokós — здольны выбіраць, які выбірае.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
саю́з, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.
1. -у. Цеснае аб’яднанне, сувязь дзвюх або некалькіх асоб, груп і пад.
Сяброўскі с.
Раённы с. паляўнічых.
2. -у. Аб’яднанне, пагадненне арганізацый, дзяржаў для сумесных дзеянняў.
Ваенны саюз.
Гандлёвы саюз.
3. Назва дзяржаў, грамадскіх арганізацый, таварыстваў, партый, класаў.
С.
Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік.
Прафесійны с.
С. рабочых і сялян.
С. кампазітараў.
|| прым. саю́зны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
у́нія, ‑і, ж.
1. Аб’яднанне, саюз дзвюх або некалькіх дзяржаў пад уладай аднаго манарха. Дзяржаўная унія.
2. Аб’яднанне праваслаўнай царквы з каталіцкай пад уладай рыжскага папы, але пры захоўванні праваслаўнай царквой сваіх абрадаў і богаслужэння.
[Ад лац. unio — адзінства, аб’яднанне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
YMCA [ˌwaɪemsi:ˈeɪ] (скар. ад Young Men’s Christian Association) Аб’ядна́нне хрысція́нскай мужчы́нскай мо́ладзі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
YWCA [ˌwaɪˌdʌblju:ˌsi:ˈeɪ] (скар. ад Young Women’s Christian Association) Аб’ядна́нне хрысція́нскай жано́чай мо́ладзі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
зямля́цтва, -а, н.
1. Прыналежнасць па нараджэнні, жыхарстве да адной мясцовасці (пра некалькі асоб).
2. Аб’яднанне ўраджэнцаў адной мясцовасці, краіны ў другой мясцовасці, краіне.
|| прым. зямля́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
РГА (рэспубліканскае грамадскае аб’яднанне) гл ГА
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
эклекты́зм, -у, м. (кніжн.).
Адвольнае аб’яднанне разнародных ідэйных кірункаў, поглядаў, тэорый, мастацкіх элементаў і інш.
Э. у даследаванні.
Э. у мастацтве.
|| прым. эклекты́чны, -ая, -ае.
Эклектычная тэорыя.
Эклектычная архітэктура.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
інтэгра́цыя, ‑і, ж.
Кніжн. Аб’яднанне ў адно цэлае якіх‑н. частак. Эканамічная інтэграцыя сацыялістычных краін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)