szpakowaty

1. з сівізною; сіваваты;

2. рабы, стракаты, пярэсты, дэрашаваты (пра масць каня)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gallop

[ˈgæləp]

1.

n.

галёп -у m.

at a gallop — галёпам

2.

v.i.

1) бе́гчы галёпам (пра каня́)

2) ве́льмі ху́тка гавары́ць або́ чыта́ць

3.

v.t.

гнаць каня́ галёпам

speak at a gallop — гавары́ць ве́льмі ху́тка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Qui canem alit exterum, hunc praeter lorum nil fit reliquum

Хто корміць чужога сабаку, y таго нічога, акрамя павадка, не застанецца.

Кто кормит чужую собаку, у того ничего, кроме поводка, не останется.

бел. 3 чужога каня і ў балоце ссядаюць. Чужую хату тапіць ‒ свае вочы сляпіць. 3 чужога каня злазь у гразь. 3 чужога воза і ў гразі ўставай.

рус. На чужом коне далеко не уедешь. С чужого коня среди грязи долой. Чужой хлеб рот дерёт.

фр. Qui s’attend à l’écuelle d’autrui a souvent mal diné (Кто надеется на чужую миску, часто плохо обедает).

англ.

нем. Gestohlen Gut liegt hart im Magen (Украденное добро лежит камнем в желудке).

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

лы́сіна ж

1. Glátze f -, -n; Káhlkopf m -(e)s, -köpfe; Plátte f -, -n; (разм)

2. (у каня) dúrchlaufende Blésse

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вуздэ́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Прадмет збруі, які надзяваецца на галаву каню; аброць. Адзінарная, падвойная, сырамятная вуздэчка. □ Па прыціхлай вуліцы правялі за вуздэчку баявога каня. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубі́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Памянш. да дубіна (у 1 знач.). Высек ён дубінку, І як толькі сядзе авадзень на каня, дурань трах яго дубінкаю! Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

з’е́сціся, з’есца; з’ядуцца; пр. з’еўся, з’елася; зак.

Разм.

1. Аказацца з’едзеным, скарыстаным у ежу. За зіму ўсё з’есца.

2. Знасіцца, сцерціся ад доўгага карыстання (пра зубы). Зубы ў каня з’еліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагаспада́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак.

Разм. Кіруючы гаспадаркай, дасягнуць чаго‑н. [Цімох:] — Лубін будзем сеяць, сырадэлю. [Даніла:] — Сей. Пагляджу, як ты нагаспадарыш. Пальчэўскі. Без каня не нагаспадарыш і на добрай зямлі. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нахваста́ць, ‑хвашчу, ‑хвошчаш, ‑хвошча; зак., каго.

Сцябаючы, пабіць. Нахвастаць каня пугай. □ — Я.. [Міхасю] морду пайду нахвашчу, — гарачыўся Мікола. Брыль. / Аб дажджы, ветры і пад. [Сёмка:] — Здорава, усё-ткі, нахвастаў.. [дождж] цябе ўчора. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыблы́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм.

1. Прывязаць абы-як, заблытваючы. Прыблытаць каня.

2. перан. Расказваючы, дадаць, упамянуць што‑н. недарэчы. // Умяшаць каго‑н. у якую‑н. справу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)