тур​I м.

1. (танца) Tour [tu:r] f -, -en;

2. (этап конкурсу, гульні і г. д.) Rúnde f -, -n;

заключны тур Schlússrunde f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вясе́лле н.

1. Hóchzeit f -, -en;

спра́віць [сыгра́ць] вясе́лле éine Hóchzeit féiern [hálten*];

залато́е вясе́лле góldene Hóchzeit;

2. разм. (гульні) Héiterkeit f -, Fréude f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Нава́рка ’прыбытак’ (мсцісл., Юрч. СНС), сюды ж, відаць, і ’адзін з прыёмаў кідання скручаным ланцужком пры гульні ў шашкі (= бабкі)’ (гродз., Нар. сл.). Да вары́ць, параўн. жарг. навагр. нава́р ’прыбытак’, першапачаткова ’тое, што застаецца таму, хто варыць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Спудлава́ць ‘прамахнуцца’ (Касп.), спудлі́ць ‘зрабіць памылку, прамахнуцца’ (Сцяшк. Сл.). З польск. spudłować, pudłować ‘тс’, pudło ‘промах, памылка’ < нова-в.-ням. Pudel ‘памылка’, pudeln ‘зрабіць промах, памылку (пры гульні ў кеглі)’; гл. Кюнэ, Poln., 99; параўн. Брукнер, 447.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пас​3

(фр. passe = прапускаю, не гуляю)

вокліч у картачнай гульні, які абазначае адказ удзельнічаць у розыгрышы да наступнай раздачы карт.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сэтбо́л

(англ. set-ball)

становішча ў час гульні ў тэніс, калі аднаму боку не хапае толькі аднаго мяча, каб выйграць партыю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

хет-тры́к

(англ. hat trick);

зрабіць х. — тройчы ў адной гульні (хакеі, футболе) паразіць вароты праціўніка адным і тым жа гульцом.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

те́хника в разн. знач. тэ́хніка, -кі ж.;

передова́я те́хника перадава́я тэ́хніка;

высо́кая те́хника игры́ высо́кая тэ́хніка гульні́;

испо́льзование те́хники на строи́тельстве выкарыста́нне тэ́хнікі на будаўні́цтве;

те́хника безопа́сности тэ́хніка бяспе́кі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́ртачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да карты, карт (у 2 знач.). Картачная гульня. // Звязаны з гульнёй у карты. Картачны доўг. // Прызначаны для гульні ў карты. Картачны стол.

2. Які мае адносіны да карткі (у 1, 4 знач.). Картачны каталог.

•••

Картачная сістэма гл. сістэма.

Картачны домік гл. домік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарадкі́, ‑оў; адз. гарадок, ‑дка, м.

Спартыўная гульня, у якой ігракі, падзяліўшыся на дзве групы, выбіваюць бітой з чужога горада (начэрчанага на зямлі квадрата) дурні, расстаўленыя ў форме розных фігур. Згуляць у гарадкі. // Драўляныя цыліндрычныя цуркі для гэтай гульні. Пад шум і гук размах рукі Збіваў здалёку гарадкі. Багдановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)