хаце́ць wóllen* vt; begéhren vt (высок); wünschen vt, mögen* vt (жадаць);

я ве́льмі хачу́ яго́ ба́чыць ich möchte ihn sehr gern sehen;

як хо́чаце! wie Sie wóllen [wünschen]!; wie es Íhnen belíebt (высок);

◊ хо́чаш не хо́чаш разм wohl oder übel; ob man will oder nicht

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ка́ша ж

1. кул Grütze f -, -n, Brei m -s, -e;

2. (неразбярыха) Durcheinánder n -s, -, Wírrwarr m -s;

◊ у яго́ ў галаве́ ка́ша in séinem Kopf herrscht ein héilloses Durcheinánder;

з ім ка́шы не зва́рыш mit ihm ist es únmöglich éinig zu wérden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ну​I выкл разм na, nun; los!, fíx! (пабуджальна);

ну, хутчэ́й! na los, schnéller!, mach doch schnéller!;

ну цябе́! разм geh doch!, bleib mir vom Léibe!; lass mich in Rúh(e);

ну яго́! hol ihn der Kúckuck!;

ну і надво́р’е! das ist vielléicht ein Wétter!

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зава́біць, зава́бліваць

1. (заманіваць) verlócken vt, hinéinlocken vt, (án)lócken vt;

гэ́тым ніко́га не зава́біш damít lockt man kéinen Hund hínter dem Ófen vor;

◊ яго́ абара́нкам не зава́біш er lässt sich durch michts verlócken;

2. (зачараваць) fésseln vt, bezáubern vt, gefángen néhmen* vt, bezáubern vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

со́нца н Sónne f -, -n;

арыентава́цца па со́нцы sich nach der Sónne ríchten;

на со́нцы (пад яго промнямі) in der Sónne;

грэ́цца на со́нцы sich sónnen;

◊ загля́не со́нца і ў на́ша вако́нца ≅ auch únser Wéizen wird éinmal blühen; auch wir wérden es éinmal bésser háben

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

zlecieć

zleci|eć

зак.

1. зляцець; зваліцца;

kapelusz ~ał mu na ziemię — у яго капялюш зляцеў (зваліўся) на зямлю;

2. (пра час) праляцець;

czas szybko ~ał — час хутка праляцеў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zniechęcić

зак.

1. ( kogo do czego) адбіць ахвоту (у каго да чаго); адштурхнуць (ад каго);

2. расхаладзіць;

niepowodzenia ~ły go do reszty — няўдачы зусім яго збянтэжылі (збілі з панталыку)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

падпара́дкавацца, ‑куюся, ‑куешся, ‑куецца; зак. і незак.

1. Апынуцца (быць) у залежнасці, пад уладай каго‑, чаго‑н., падначаліцца (падпачальвацца) каму‑н.; паслухацца (слухацца) каго‑н. Станіслаў Вярбіцкі поўнасцю падпарадкаваўся новаму механіку і без яго загаду сам ні за што не браўся. Чарнышэвіч. [Камендант:] — Я — салдат і падпарадкуюся толькі свайму камандаванню. Грахоўскі. Скінуўшы шынель, [Грушэўскі] расставіў студэнтаў і запрапанаваў заспяваць ужо вядомую песню. У яго было столькі ўпэўненасці, што студэнты падпарадкаваліся. Карпюк.

2. Зрабіць (рабіць) што‑н. пад уздзеяннем чаго‑н., у адпаведнасці з чым‑н. Падпарадкаваўшыся позняму часу, я неўзабаве лёг спаць, але сон не прыходзіў. Ракітны. Дзейнасць [Саўкі] болей падпарадкуецца натхненню, чым папярэдняй прадуманасці. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыро́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да прыроды (у 1 знач.); створаны прыродай. Прыродныя з’явы. Прыродны газ. Прыродныя ўмовы. □ Андрыян Цітавіч падумаў, што гэты грудок і вярба як бы прыродны помнік Юлі. Марціновіч.

2. Такі, якім чалавек валодае ад самага нараджэння; прыроджаны. Прыродныя здольнасці. Прыродны розум. □ Гэта быў мужчына гадоў за трыццаць, адукаваны, вопытны арганізатар з прыродным дарам красамоўства. Машара. Алік злаваўся на самога сябе — прыродная тактоўнасць, сарамлівасць стрымлівала яго, хоць і хацелася проста ў вочы сказаць Леўкіну тое, што думаў пра яго. Дадзіёмаў.

3. Які па нараджэнню належыць да якой‑н. мясцовасці, краіны і пад.; карэнны. Прыродны мінчанін. Прыродны сібірак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папакі́даць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.

Разм. Кідаць доўга, неаднаразова; пакідаць многа чаго‑н. А пастой жа ў гліне, папагніся, папакідай дзень рыдлёўкай... Галавач. Пніцкі штурхануў цыгана пад локаць і сказаў яму: — І ты тут гліны папакідаў. — Цыган не зразумеў яго спачатку, дык Зыдор пастараўся растлумачыць яму: — Колькі ты тут гліны накапаў на гэтую цэглу!.. Чорны.

папакіда́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е; зак., каго-што.

Пакінуць усіх, многіх або ўсё, многае. Быў муж, ды няма яго, хіба мала параскідала людзей вайна, папакідала жанчын удовамі? Скрыган. [Брат гаспадыні:] — У лесе, дзевачка, ёсць шмат таго, што страляе, узрываецца... Шмат чаго і нашы прымакі папакідалі. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)