бруцэлёз
(ад бруцэлы)
інфекцыйна-алергічная хвароба чалавека і жывёл, якая выклікаецца бруцэламі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
вілт
(англ. wilt = вянуць)
хвароба раслін, якая выклікаецца грыбамі вертыцыламі і фузарыямі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
марскі́, ‑ая, ‑ое.
1. Які мае адносіны да мора, уласцівы мору (у 1 знач.). Марское дно. Марская вада. □ Халодны полаг снегападу Укрыў марскія берагі. А. Александровіч. // Які бывае, адбываецца на моры. Марское плаванне. Марскі бой. // Які жыве або расце ў моры. Марскія водарасці.
2. Звязаны з плаваннем на моры. Марскі флот. // Звязаны з флотам. Марское вучылішча. Марскі шпіталь. // Прызначаны для маракоў. Марская куртка. Марская роба.
•••
Марская зорка гл. зорка.
Марская капуста гл. капуста.
Марская карова гл. карова.
Марская міля гл. міля.
Марская хвароба гл. хвароба.
Марскі вузел гл. вузел.
Марскі кот гл. кот.
Марскі леў гл. леў.
Марскі воўк гл. воўк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
астэахандро́з
(ад гр. osteon = косць + chondros = храсток)
хвароба падхрастковага аддзела доўгіх трубчастых касцей шкілета; характарызуецца болямі, абмежаваннем рухаў у суставах.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Sucht
f -, Süchte
1) ця́га, ма́нія, пра́га
2) хваро́ба; наркама́нія, таксікама́нія
die fállende ~ — мед. паду́чка, эпіле́псі́я
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
слано́вы Elefánten-;
слано́вая косць Élfenbein;
са слано́вай касці́ élfenbéinern, aus Élfenbein;
ко́леру слано́вай касці́ élfenbeinfarbig, élenbeinfarben;
слано́вая хваро́ба Elefántenkrankheit f -, Elefantíasis f -, -ásen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
respond [rɪˈspɒnd] v. fml
1. (to, with) адка́зваць; рабі́ць (што-н.) у адка́з
2. рэагава́ць; адкліка́цца, адгу́квацца (на што-н.);
Her disease failed to respond to treatment. Яе хвароба не паддавалася лячэнню.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
застарэ́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Даўні па часу ўзнікнення; стары, састарэлы. Застарэлыя мазалі. □ [Дым] .. стаў марудна асядаць на зараснікі, на застарэлы бруснічнік. Кулакоўскі.
2. Які цягнецца з даўніх часоў; непапраўны, невылечны. Застарэлая хвароба.
3. Які не адпавядае сучасным патрабаванням, нормам; устарэлы. Застарэлае абсталяванне. Застарэлыя звесткі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Недабрата́ ’хвароба; цяжкі душэўны стан’ (Марц.). Ад недабрыцца ’нездаровіцца, нядужыцца’ (пух., З нар. сл.; Сл. ПЗБ), параўн. недобро ’дрэнна (пра адчуванне)’, недобрыцца ’нездаровіцца’ (ТС). Гл. добры.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
авітаміно́з
(фр. avitaminose, ад гр. а- = не, без + лац. vita = жыццё)
хвароба, якая развіваецца пры адсутнасці або недахопе вітамінаў у ежы.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)