barwnik, ~u

м. фарбавальнік; фарбавальнае рэчыва;

~i spożywcze — харчовыя фарбавальнікі;

~i roślinne — натуральныя фарбавальнікі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

цеплано́сьбіт, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Рухомае асяроддзе (газ, пара, вадкасць), якое скарыстоўваецца для пераносу цеплаты.

2. У ядзерным рэактары: вадкае або газападобнае рэчыва, якое выносіць з актыўнай зоны цяпло, вылучанае ў выніку рэакцыі падзелу ядзер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

атрапі́н, ‑у, м.

Ядавітае рэчыва, якое здабываецца з раслін беладонны, блёкату, дурнап’яну і выкарыстоўваецца ў медыцынскай практыцы як болепатольны сродак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адслаі́ць, ‑слаю, ‑слоіш, ‑слоіць; заг. адслаі; зак., што.

Аддзяліць слаямі; прымусіць асесці, асадзіць слаямі. Адслаіць кару. Адслаіць рэчыва з раствору.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акісле́нне, ‑я, н.

Рэакцыя, пры якой адбываецца злучэнне якога‑н. рэчыва з кіслародам. Акісленне металаў. Акісленне арганічных рэчываў. Рэакцыя акіслення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дысперсі́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дысперсіі. Дысперсійныя прызмы. Дысперсійны аналіз. // У якім знаходзяцца часцінкі раздробленага рэчыва. Дысперсійнае асяроддзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індыферэ́нтны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Абыякавы, раўнадушша. Індыферэнтны стан. Індыферэнтныя адносіны. // Які не дзейнічае, не рэагуе на знешнія ўплывы. Індыферэнтнае рэчыва.

[Ад лац. indifferens — абыякавы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтэрферо́н, ‑у, м.

Рэчыва, якое выпрацоўваецца клеткамі пасля кантакту з вірусам і робіць іх больш-менш неўспрымальнымі да віруснай інфекцыі.

[Лац. inter — паміж і ferro — нясу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кафеі́н, ‑у, м.

Рэчыва, якое змяшчаецца ў зярнятах кофе, чайным лісці (скарыстоўваецца ў медыцыне як стымулятар дзейнасці цэнтральнай нервовай сістэмы).

[Лац. coffeinum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кераці́н, ‑у, м.

Бялковае рэчыва, якое змяшчае вялікую колькасць серы і з’яўляецца састаўной часткай эпідэрмісу скуры, ногцяў, валасоў і інш.

[Ад грэч. kéras — рог.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)