дыцукры́ды

(ад ды- + цукрыды)

клас арганічных злучэнняў, крышталічныя вугляводы, малекулы якіх складаюцца з дзвюх рэштак монацукрыдаў (напр. лактоза, цукроза).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

relaxation

[,ri:lækˈseɪʃən]

n.

1) адпру́жанасьць, рассла́бленасьць f.

2) паслабле́ньне n.

3) адпачы́нак -ку m., гуля́ньне n.

Walking and reading were the only relaxation — Прахо́дкі ды чыта́ньне былі́ адзі́ным адпачы́нкам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

дзіч, ‑ы, ж.

1. Тое, што і дзічына (у 1 знач.). Хоць дзядзька наш не паляўнічы, Ды меў ахвоту і да дзічы. Колас.

2. Разм. Глухое месца, глуш. У другое месца перабраўся — Яму уважыў пан ляснічы, І сеў Міхал у страшнай дзічы, Дзе лес адзін, хмызняк ды поле Ды ветру посвісты па волі. Колас. Я і сягоння адшукаць бы мог Сцяжынкі тыя ў дзічы дрыгвістай. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мзда ж.

1. уст. узнагаро́да, -ды ж.;

2. разг. (взятки) ха́бар, -ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

копьё​I ср. кап’ё, -п’я́ ср.; дзі́да, -ды ж.;

◊

лома́ть ко́пья лама́ць ко́п’і.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

прока́зница сваво́льніца, -цы ж., праку́да, -ды ж., гарэ́за, -зы ж., гарэ́зніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

сквалы́га прост., презр. скна́ра, -ры м. и ж., жмі́нда, -ды м. и ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ша́йка​I (банда) ша́йка, -кі ж., ба́нда, -ды ж.; (компания) хе́ўра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

сапля́к, ‑а, м.

Разм.

1. Саплівае дзіця.

2. Пагард. Дзіця, малы. [Пецька:] — Даўлянуў бы, здаецца, ды шкада сапляка — малы, дурны... Масарэнка. // Вельмі малады, няўмелы, нявопытны чалавек; малакасос. [Андрэй:] — Зірнуў я гэта скоса на вартавога, ат, сапляк нейкі, ды яшчэ з ліхтаром чырвоным. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верабі́на, ‑ы, ж.

Абл. Рабіна. Садок быў, праўда, невялічкі: Дзве верабіны ды тры дзічкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)