beúrlaubt

a

1) адпускны́; адпра́ўлены ў адпачы́нак

2) часо́ва вы́звалены ад пра́цы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Géistesschaffende

sub m, f -n, -n інтэліге́нт, чалаве́к разумо́вай пра́цы; pl інтэліге́нцыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

áckern

1.

vt ара́ць

2.

vi надрыва́цца (з працы), рваць сабе́ кі́шкі [пу́за]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вымо́ва, ‑ы, ж.

Адміністрацыйнае дысцыплінарнае спагнанне за адмоўныя ўчынкі, дрэнныя адносіны да працы. Аб’явіць, даць, заслужыць вымову. Суровая вымова. Вымова з апошнім папярэджаннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інвалі́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Чалавек, які поўнасцю або часткова страціў працаздольнасць у выніку ранення, знявечання ці хваробы. Інвалід працы. Інвалід другой групы.

[Лац. invalidus — бяссільны, слабы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ушчы́льнены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад ушчыльніць.

2. у знач. прым. Атрыманы ў выніку ўшчыльнення. Ушчыльнены слой пратаплазмы. Ушчыльнены графік працы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эрго́метр, ‑а, м.

Спец. Прыбор для выканання дазіраванай механічнай работы пры даследаванні працаздольнасці і функцыянальных змен, якія адбываюцца ў арганізме ў працэсе працы.

[Ад грэч. érgon — праца, работа і metreō — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разделе́ние ср. раздзяле́нне, -ння ср., раздзе́л, -лу м.; падзе́л, -лу м.;

разделе́ние труда́ падзе́л пра́цы;

по разделе́ниям воен., спорт. па раздзяле́ннях;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Асякаць, асякацца ’абрэзваць (на слове)’ (Гарэц.), раптоўна перарываць’ (Др.-Падб.), асе́кацца (КТС), асыка́цца (Бір. дыс.; Гайдукевіч, Працы IM, 5, 54) ’агрызацца, рэзка адказваць’. Утворана ад дзеяслова сячы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Разнара́дка ’размеркаванне каго-, чаго-небудзь у планавым парадку’, ’распараджэнне аб такім размеркаванні’ (ТСБМ). З рус. разнаря́дка ’дакумент, распараджэнне аб выкананні якой-небудзь працы або аб адпраўцы чаго-небудзь’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)