квадр

(іт. quagro = квадратны)

камень для кладкі сцен, абчэсаны ў выглядзе паралелепіпеда.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ля́піс-лазу́рак

(ад лац. lapis = камень + lazur = блакіт)

тое, што і лазурыт.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

węgielny

I

краевугольны;

kamień węgielny — краевугольны камень

II

гл. węglowy 1

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fliza

ж.

1. пліта (каменная і да т.п.);

2. друк. камень

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

наплы́сці сов.

1. в разн. знач. наплы́ть;

н. на ка́мень — наплы́ть на ка́мень;

у раку́ ~лыло́ мно́га сме́цця — в ре́ку наплы́ло мно́го му́сора;

2. перен. нахлы́нуть;

~лыло́ мно́га наро́ду — нахлы́нуло мно́го наро́да;

~лылі́ ўспамі́ны — нахлы́нули воспомина́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абжа́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад абжаць.

2. у знач. прым. Пра што‑н., вакол чаго ў непасрэднай блізкасці зжата збажына, трава і пад. Абжаты камень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жарнаві́к, ‑а, м.

1. Дзікі камень, з якога раней рабілі жорны.

2. Тое, што і жарон. Купіў млынар новы жарнавік, доўга малоў ім, але і той зламаўся. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзеравя́чына, ‑ы, ж.

Разм. Кавалак дрэва; палена. [Палонны] кінуў камень ці кавалак дзеравячыны, каб пакласці па зямлю канваіраў, а самому ў гэты час далей адбегчы ад іх. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сцяжэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Абл. Ацяжэлы. Шмат з таго помніцца, — возьме калі ды ўсплыве. Вымыюць яго ўспаміны, як рачныя віры выносяць на паверхню ў паводку сцяжэлае палена-камень. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Корг ’надводны або падводны камень’ (Яшк.). Параўн. рус. корга ’тс’. Распаўсюджанне на рускай поўначы сведчыць аб запазычанні з карэльск. korgo ’водмель’ (Фасмер, 2, 323).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)