Verbum

падапрэ́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -э́е; зак.

Злёгку сапрэць або сапрэць знізу.

У нізінах жыта падапрэла.

|| незак. падаправа́ць, -а́е.

падарава́ць гл. дараваць.

падаражы́цца гл. даражыцца.

падаражэ́ць гл. даражэць.

падарва́цца, -ву́ся, -ве́шся, -ве́цца; -вёмся, -вяце́ся, -ву́цца; -ві́ся; зак.

1. Загінуць ад выбуху.

П. на міне.

2. Захварэць ад цяжкай працы ці ад падымання чаго-н. цяжкага.

Цягаў каменне і падарваўся.

|| незак. падрыва́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

падарва́ць, -ву́, -ве́ш, -ве́; -вём, -вяце́, -ву́ць; -ві́; -ва́ны; зак., што.

1. Разбурыць узрывам.

П. варожы танк.

2. перан. Нанесці шкоду чаму-н., пахіснуць.

П. здароўе.

П. чый-н. аўтарытэт.

|| незак. падрыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. падры́ў, -ры́ву, м.

падаро́жжа, -а, мн. -ы, -аў, н.

Паездка або перамяшчэнне пяшком па далёкіх краінах, мясцовасцях.

П. па Еўропе.

Кругасветнае п.

падаро́жная, -ай, мн. -ыя, -ых, ж. (гіст.).

Пасведчанне на права карыстання ў дарозе казённымі коньмі.

падаро́жнік¹, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто падарожнічае, вандроўнік.

Прайсці месцамі славутых падарожнікаў.

2. Той, хто знаходзіцца ў дарозе, прахожы.

|| ж. падаро́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

падаро́жнік², -у, м.

Тое, што і трыпутнік.

|| прым. падаро́жнікавы, -ая, -ае.