Zusámmensein

n -s

1) суме́снае знахо́джанне, суме́сны по́быт, суме́снае жыццё

2) спрацава́насць, зла́джанасць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

напе́радзе​I прысл vórn(e); vorán, voráus;

у яго́ яшчэ́ цэ́лае жыццё напе́радзе er hat noch das gánze Lében vor sich

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

распу́сны áusschweifend, únsittlich, únzüchtig; únmäßig, áusschweifend, únbändig (неўтаймаваны);

распу́сныя паво́дзіны ein lásterhaftes Benéhmen;

ве́сці распу́снае жыццё in Saus und Braus leben

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

zapamiętać

зак. запомніць; запамятаць;

zapamiętać na całe życie — запомніць на ўсё жыццё

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

bleat​2 [bli:t] v.

1. бляя́ць; мы́каць, мыча́ць

2. (on, about) нарака́ць, скуго́ліць, ска́рдзіцца на лёс;

Stop bleating about your life. Перастань скардзіцца на сваё жыццё.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

збе́дненасць, ‑і, ж.

Стан збедненага. Нетрадыцыйны погляд аўтара на рэчы, на жыццё дазволіў яму ўнікнуць і бытавізму і збедненасці, духоўнай абмежаванасці ў паказе герояў. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубаты́чына, ‑ы, ж.

Разм. Удар кулаком па зубах. «Муштра і зубатычына — вось што запамятаў на ўсё жыццё», — піша ў сваіх успамінах Бядуля аб гэтай службе. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замо́жны, ‑ая, ‑ае.

Матэрыяльна добра забяспечаны, багаты. Заможныя калгаснікі. Заможнае жыццё. □ Бацькі Анежкі не такія ўжо заможныя людзі, каб гадаваць са свайго дзіцяці толькі ляльку. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

астрало́гія, ‑і, ж.

Ілжывае вучэнне аб уплыве нябесных свяціл на зямныя падзеі і жыццё людзей (як і ў старажытнасць займаецца прадказаннем будучага па размяшчэнні нябесных свяціл).

[Грэч. astron — зорка і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вірлі́ць, ‑ліць; незак.

Разм. Тое, што і віраваць (вірыць). Далёка ўнізе вірліла, пенілася рака. Лынькоў. Але жыццё Вірліць пайшло іначай І старадаўшчыну Забрала ў палон. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)