другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццю «гучанне».
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
twang1[twæŋ]n.
1. насаво́е, гугня́вае, гамза́тае вымаўле́нне;
American twang насаво́е вымаўле́нне амерыка́нцаў;
speak with a twang гугня́віць
2. рэ́зкі гук (напятай струны)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
vibrant[ˈvaɪbrənt]adj.lit.
1. жывы́, по́ўны сі́лы і эне́ргіі;
vibrant feelings жывы́я пачу́цці;
a vibrant city шу́мны го́рад
2. дрыжа́чы (голас); рэзані́руючы (гук)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
throaty
[ˈӨroʊti]
adj.
1) гарта́нны
a throaty sound — гарта́нны гук
2) гарлавы́
a throaty voice — гарлавы́ го́лас
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Звяк ’металічны ці шкляны гук’. Рус.звяк, укр.дзвяк, польск.dźwięk, славен.zvèk, серб.-харв.зве̑н, зве̏ка, балг.звек, макед.ѕвек. Ц.-слав.звѧкъ ’гук’ (XIV ст.). Ст.-рус.звякъ (XVI ст.). Прасл.zvękъ узыходзіць да і.-е. кораня *gʼhu̯en‑ ’гучаць’ з падаўжэннем k (як і zvǫkъ > рус.звук) Покарны, 1, 491; Траўтман, 374; Махэк₂, 720; Фасмер, 2, 88; Шанскі, 2, З, 81. Гл. звінець, звяга.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Нацу́рудзі́ць экспр. ’наліць’ (ТС). Параўн. цурулець ’струменіць’ і іншыя ўтварэнні з коранем цур‑, што перадае гук вадкасці, якая льецца струменьчыкам, гл. цурком, цурок.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пляску́шка ’пастка (на мышэй)’ (шальч., Сл. ПЗБ). Відаць, баптызм. Параўн. літ.pliaukšt ’лясь! ляп! бразь! бах! шчоўк!’ — перадае гук, калі раптоўна зачыняецца пастка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ты-ты-ты — пра гук, тупат, стук (мсцісл., Нар. лекс.): і качачка казала: ты‑ты‑ты (Вушац. сл.). Гукаперайманне, параўн. та-та, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пры́свіст, ‑у, М ‑сце, м.
1.Гук свісту, які суправаджае асноўны гук або наогул якое‑н. дзеянне. За сценкай па-ранейшаму чуўся храп з прысвістам, прыглушанае мармытанне.Даніленка.[Юлій] прыкметна пастарэў, кашляе глуха, з прысвістам.Жычка.Над дубамі нізка праляцеў бусел, напружана, з прысвістам, махаючы крыламі.Дуброўскі.
2. Свіст, які суправаджае спевы, танцы і пад. Самы спрытны і фарсісты [хлопец] Выйшаў, тупае з прысвістам Ля красуні маладой.Ляпёшкін.Думаў Вася мо хвіліну. Потым з прысвістам, з прыпевам Кінуўся і сам На дрэва.Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
празвіне́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.
1. Утварыць звонкі, высокі гук. Ужо празвінеў першы званок, а Павел усё яшчэ не з’яўляўся.Шахавец.// Пачуцца, прагучаць (пра звонкі гук, голас). Танклявы галасок маленькай Верачкі празвінеў за сталом так нечакана, што ўсе сціхлі і павярнуліся да яе.Каршукоў.
2.перан. Стаць вядомым. [Аксіння:] — Глінчыха вунь, Наталька Чарнавус ды другія некаторыя гэтым летам на ўвесь раён празвіняць.Кулакоўскі.[Баяніст:] Наш ансамбль будуць запісваць для радыё. І пра цябе [Гэлю] запішуць. На ўвесь свет празвініш!Губарэвіч.
3. Звінець некаторы час.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)