Verbum

пара́днасць, -і, ж.

Урачыстасць, пышнасць, святочнасць.

П. цырымоніі.

пара́днік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Тое, што і дарадчык.

|| ж. пара́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

парадні́цца гл. радніцца.

пара́дны, -ая, -ае.

1. Прызначаны для парада, для ўрачыстых выпадкаў; святочны.

Парадная форма.

П. мундзір.

2. Пра ўваход: пярэдні, галоўны.

Парадныя дзверы.

П. ход.

парадо́кс, -у, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

1. Думка, меркаванне, якое разыходзіцца з агульнапрынятымі поглядамі і на першы погляд нібы супярэчыць разумнаму сэнсу.

Гаварыць парадоксамі.

2. З’ява, якая здаецца неверагоднай і нечаканай.

|| прым. парадакса́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).

П. вывад.

парадчэ́ць гл. радчэць.

парады́гма, -ы, мн. -ы, -ды́гм і -ды́гмаў, ж.

У граматыцы:

1) сістэма форм зменнага слова (напр., скланенне наз.) або канструкцыі;

2) любы клас моўных адзінак, аб’яднаных пэўнай агульнай прыкметай.

Словаўтваральная п.

|| прым. парадыгматы́чны, -ая, -ае.

парады́йны гл. пародыя.

парады́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Аўтар пародый.

парады́чны гл. пародыя.