літара́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Дакладна адпавядаючы якому‑н. тэксту, размове і пад.; даслоўны. Літаральны запіс.

2. Дакладны; прамы, не пераносны. Літаральны сэнс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мухамо́р, ‑а, м.

Ядавіты грыб з чырвонай або жоўтай шапкай у белыя крапіны. Пад высокай старой вярбой разраслася пышная сям’я мухамораў. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надве́чар, прысл.

Пад самы вечар; падвечар. Вярнуліся [Рудчанка і Ярмоленка] толькі надвечар, амаль перад самым заходам сонца. Сіўцоў. Надвечар надвор’е схмурнела, і вецер аціх. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нео́н, ‑у, м.

Хімічны элемент, газ без колеру і паху (выкарыстоўваецца для напаўнення электрычных лямпачак, у сігнальных, рэкламных і пад. асвятляльных прыладах).

[Ад грэч. néos — новы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пада, прыназ. з Т.

Ужываецца толькі ў спалучэнні «пада мной (мною)». Тое, што і пад (у 5, 15, 21 і 23 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падса́нкі, ‑нак; адз. няма.

Спец. Кароткія санкі, што прывязваюцца ззаду да вялікіх саней пры перавозцы доўгіх прадметаў (бярвення, дошак і пад.); каркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліса́днік, ‑у, м.

Невялікі абгароджаны кветнік, садок перад домам. Пад акном Алесевай хаты, у маленькім палісадніку, летам цвілі ружы і вяргіні. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парубе́нь, ‑бня, м.

Абл. Жэрдка для прыціскання сена, саломы або снапоў на возе. Пад бок лучыў парубень, цвёрды, слізкі — чуваць рукой. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парытэ́т, ‑у, м.

Спец.

1. Прынцып роўнасці і раўнапраўя бакоў пры разборы канфліктаў і пад.

2. Суадносіны валют розных краін у золаце.

[Ад лац. paritas, paritatis — роўнасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парэ́брына, ‑ы, ж.

Абл. Разм. Тое, што і рабрына. І чым бліжэй [конь] падыходзіць, тым больш парэбрыны ў яго свіцяцца пад скураю. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)