1. Які не мае высокай тэмпературы, не стварае гарачыні. Негарачы чай. □ Негарачае восеньскае сонца залівала пакой святлом.Самуйлёнак.
2. Халаднаваты, памяркоўна цёплы. Негарачае лета.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыспа́ны, ‑ая, ‑ае.
1.Дзеепрым.зал.пр.ад прыстаць.
2.узнач.прым. Са слядамі сну. Празрыстасць бліскучага сонца і яркая зелень.. асляпілі Зосіны прыспаныя вочы.Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
умяшча́льня, ‑і, ж.
Месца, ёмішча, прызначанае для чаго‑н. Плошча... Ці не, не плошча — хутчэй гэта вялізная празрыстая ўмяшчальня паветра і сонца, накрытая ясным блакітам неба.Палтаран.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шыро́зны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Вельмі шырокі. У стэп шырозны Машыны гулкія пайшлі.Калачынскі.І сонца Вітае Шырозныя шумныя кроны, Дзе Свіслач малая Бруіцца З Лагойшчыны сонна.Дзеружынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АРУНА́,
у ведыйскай і індуісцкай міфалогіі бажаство світання. Уяўлялася ў выглядзе Сонца на Усходзе. Паводле эпасу «Махабхарата» яго маці Вініта разбівае ў нецярплівасці знесенае ёю яйка у якім знаходзіўся напаўразвіты Аруна. Ён праклінае маці за сваю выродлівасць і прадракае ёй рабства.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
luminary
[ˈlu:məneri]1.
n., pl. -naries
1) сьвяці́ла n. (як со́нца)
2) выда́тны чалаве́к
3) шту́чнае сьвятло́(асьвятле́ньне)
2.
adj.
сьветлавы́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
orb
[ɔrb]
n.
1) ку́ля f., шар -а m.
2) нябе́снае це́ла (як со́нца, ме́сяц)
3) Poet. во́ка n., во́чны я́блык
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
April
[ˈeɪprəl]1.
n.
красаві́к -а́m.
2.
adj.
красавіко́вы
April weather — то дождж, то со́нца; Figur. то сьмех, то сьлёзы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
aureole
[ˈɔrɪoʊl]
n.
1) зьзя́ньне n., арэо́л -у m.; німб -а m. (на гало́вах сьвяты́х)
2) круг зьзя́ньня навако́л ме́сяца, со́нца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
сма́жыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; незак., што і без дап.
1. Гатаваць на агні (мяса, рыбу, грыбы і пад.). Раскладалі вялікі агонь, на ражнах смажылі сала.Чарнышэвіч.Не паспела паказацца ў пакоі Вольга Сцяпанаўна, як Тарас Іванавіч закамандаваў: — Смаж яечню!Колас.
2.безас. Пра сухасць у роце, выкліканую смагай, жаданнем піць. Ад селядца смажыць. □ Смажыць. Даўно апаражнілі бутэлькі з вадой, што былі ў дзяўчат.Пташнікаў.На другім ад Ланска прыпынку.. [Мікалай] сказаў Данілу, што ідзе напіцца халоднай вады — смажыла надта пасля сала, — і выйшаў.Пальчэўскі.
3. Апякаць прамянямі, паліць (пра сонца). Сонца не пякло, а смажыла зямлю.Капыловіч.Калі ўспыхвае пунсовы ранак, сонца неміласэрна пачынае смажыць стэп.Лукша.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)