шах¹, -а, мн. -і, -аў, м.

Тытул манарха ў некаторых краінах Усходу, а таксама асоба, якая носіць гэты тытул.

|| прым. ша́хскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

магі́стр, ‑а, м.

1. Першая вучоная ступень у некаторых зарубежных краінах і дарэвалюцыйнай Расіі. // Асоба, якая мае такую ступень.

2. Другая акадэмічная ступень, якая прысвойваецца ў вышэйшых навучальных установах ЗША і Англіі. // Асоба, якая мае такую ступень.

3. У сярэднія вякі — тытул кіраўніка каталіцкага духоўна-рыцарскага ордэна. // Асоба, якая мела такі тытул.

[Ад лац. magister — настаўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міка́да, нескл., м.

Тытул японскага імператара. // Асоба, якая носіць гэты тытул.

[Яп. mikado.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшэ́фнік, ‑а, м.

Разм. Асоба або ўстанова, над якой узята шэфства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

не́гус, ‑а, м.

Тытул эфіопскіх цароў. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Эфіоп. Negus Negesti — цар цароў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неплаце́льшчык, ‑а, м.

Асоба або прадпрыемства, якія не ўносяць належных плацяжоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апеля́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якая падае або падала апеляцыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апта́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якая мае права на аптацыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імпера́тар, ‑а, м.

Вышэйшы тытул манарха. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ад лац. imperator — уладар, палкаводзец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завяра́льнік, ‑а, м.

Асоба, якая завярае, сведчыць што‑н. Подпіс завяральніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)