Verbum

недастатко́вы, -ая, -ае.

1. Невялікі па колькасці, які не адпавядае якім-н. патрэбам; слабы, малы.

Недастатковыя сродкі.

Н. вопыт.

2. Няпоўны, нездавальняючы; негрунтоўны, несур’ёзны.

Недастатковыя веды.

|| наз. недастатко́васць, -і, ж.

Н. прынятых мер.

недаста́ча, -ы, мн. -ы, -та́ч, ж.

1. Адсутнасць патрэбнай колькасці каго-, чаго-н.

Н. паліва.

2. Адсутнасць патрэбнай колькасці грошай, маёмасці, выяўленая пры праверцы.

Выявіць недастачу.

3. Адсутнасць дастатковых сродкаў на пражыццё; недахоп самага неабходнага.

недасяга́льны, -ая, -ае.

Такі, якога нельга дасягнуць, ажыццявіць.

Недасягальная мэта.

|| наз. недасяга́льнасць, -і, ж.

недася́жны, -ая, -ае.

Тое, што і недасягальны.

|| наз. недася́жнасць, -і, ж.

недатыка́льны, -ая, -ае.

1. Які ахоўваецца законам ад усякіх замахаў з боку каго-н.

Недатыкальная асоба.

2. Які захоўваецца ў цэласці, не падлягае расходаванню.

Н. запас.

|| наз. недатыка́льнасць, -і, ж.

недаўме́нне, -я, н.

Здзіўленне, сумненне, стан нерашучасці як вынік неразумення чаго-н., няяснасці ў чым-н.

Быць у недаўменні.

недаўме́нны, -ая, -ае.

Які выяўляе недаўменне, поўны недаўмення.

Недаўменнае пытанне.

|| наз. недаўме́ннасць, -і, ж.

недаўмява́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

Знаходзіцца ў недаўменні; выказваць, выяўляць недаўменне.

недахо́п, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Памылка, хіба; недасканаласць чаго-н.; адмоўная рыса ў каго-н.

Выявіць недахопы ў рабоце.

2. Адсутнасць неабходнай колькасці каго-, чаго-н.; патрэба ў кім-, чым-н.

Н. урачоў.

Н. будаўнічых матэрыялаў.

недаяда́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

Есці недастаткова; дрэнна харчавацца.

|| наз. недаяда́нне, -я, н.