курсо́ўка, ‑і, ДМ ‑соўцы; Р мн. ‑совак; ж.

Дакумент на права лячэння і харчавання на курорце, звычайна з забеспячэннем жылплошчай за межамі санаторыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзекабры́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Удзельнік рускага дваранскага рэвалюцыйнага руху, які выліўся 14 снежня 1825 г. ва ўзброенае паўстанне супроць самадзяржаўя і прыгоннага права.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́йгрышны, ‑ая, ‑ае.

1. Які дае права на выйгрыш. Выйгрышная пазыка. // На які выпаў выйгрыш. Выйгрышны білет.

2. Выгадны, які спрыяе поспеху. Выйгрышная пазіцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

юрысды́кцыя, ‑і, ж.

1. Права праводзіць суд, рашаць прававыя пытанні.

2. Прававая сфера, на якую распаўсюджваюцца паўнамоцтвы дадзенага дзяржаўнага органа. Падлягаць чыёй‑н. юрысдыкцыі.

[Лац. jurisdictio — судаводства, вядзенне суда.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prerogative

[prɪˈrɑ:gətɪv]

n.

асаблі́вае пра́ва, прывіле́й -ю m., прэрагаты́ва f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

convey [kənˈveɪ] v.

1. перадава́ць (паведамленні, думкі), паведамля́ць, выяўля́ць

2. пераво́зіць, перапраўля́ць

3. law перадава́ць (права, маёмасць каму-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

franchise [ˈfræntʃaɪz] n.

1. прывіле́я (дадзеная фірмай каму-н. на продаж яе тавараў са скідкай)

2. fml пра́ва го́ласу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

правы́, -во́ў мн. права́;

вадзі́цельскія п. — води́тельские права́

пра́вы II пра́вый;

ён адчува́ў сябе́ ~вым — он чу́вствовал себя́ пра́вым;

загі́нуць у ~вым баі́ — поги́бнуть в пра́вом бою́;

◊ і краў і праў — вы́шел сухи́м из воды́

пра́вы III спец. прямосло́йный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Патэ́нт ’пісьмовае пасведчанне або грамата на права’ (Нас., ТСБМ). З польск. patent ці з рус. патент, якія праз ням. Patent былі запазычаны з франц. lettre patente, а апошняе з с.-лац. litterae patentes ’адкрыты ліст’ (Фасмер, 3, 216; SWO, 1980, 556).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сервіту́т, ‑у, М ‑туце, м.

У антычным, феадальным і капіталістычным грамадстве — права карыстацца чужой уласнасцю ў пэўных межах; а таксама права на абмежаванне ўласніка ў пэўных адносінах. Зямельны сервітут. □ Зацвярджаўся нейкі панскі прыхвасцень грамадскім солтысам або яшчэ якой шышкай, адбіраў пан у вёскі сервітут на выган. Машара.

•••

Міжнародны сервітут — абмежаванне ўлады якой‑н. дзяржавы над якой‑н. тэрыторыяй на карысць іншай дзяржавы.

[Ад лац. servitus, servitutis — павіннасць, падначаленасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)