вы́рубка, ‑і, ДМ ‑бцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. вырубіць.

2. Месца, дзе высеклі лес; выруб, высечка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

япруко́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да япрука, належыць яму. Япруковым лычам сытым Увесь лес быў перарыты. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Асцяро́б ’расчышчанае месца пасярод лесу’ (Касп.). Бязафіксны назоўнік ад *асцерабіць ’прачысціць лес’. Гл. церабіць у гэтым значэнні.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валкан ’вялікі разбуральны вецер, буран; паламаны бурай лес’ (Яшк.). Да валкі ’які валіць’ < валіць 1. Параўн. буран.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карчава́ха ’месца, дзе выкарчаваны лес, кусты пад сенажаць ці поле’ (Яшк.), да карчаваць з экспрэсіўным суфіксам ‑аха.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лазбе́нік ’каробка, з якой ходзяць у лес па ягады’ (ст.-дар., Нар. словатв.). Да лазбёнь© (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

deciduous

[dɪˈsɪdʒuəs]

adj.

1) лістапа́дны (дрэ́ва, лес)

2) які́ пэрыяды́чна апада́е (ліст) або́ спада́е (ро́гі); мало́чны (зуб)

3) мімалётны, няста́лы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

buczyna

ж.

1. букавы лес (гай);

2. букавае драўніна;

3. гл. bukiew

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дый, злуч. (разм.).

1. спалучальны. Злучае члены сказа, што абазначаюць паслядоўныя з’явы, па знач. набліжаецца да злучнікаў «і», «ды».

Узяў сякеру дый падаўся ў лес.

2. далучальны. Далучае члены сказа і сказы, якія ўдакладняюць або абагульняюць папярэднія думкі.

Стаю адзін дый думаю.

А я вазьму дый раскажу аб усім.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

залаці́ць, -лачу́, -ло́ціш, -ло́ціць; незак., што.

1. Пакрываць золатам, пазалотай.

З. лыжкі.

2. Асвятляючы, надаваць чаму-н. залацісты колер.

Сонца залоціць лес.

|| зак. вы́залаціць, -лачу, -лаціш, -лаціць; -лачаны (да 1 знач.) і пазалаці́ць, -лачу́, -ло́ціш, -ло́ціць; -ло́чаны.

|| наз. залачэ́нне, -я, н. (да 1 знач.); прым. залаці́льны, -ая, -ае (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)