палымне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

1. Ярка гарэць, палаць; знішчацца ў агні.

Хаты палымнелі ў агні.

2. Набываць колер полымя; вылучацца колерам полымя, яркай чырвонай афарбоўкай.

На ўсходзе палымнела зара.

Палымнее чырвоная рабіна (перан.).

3. Пакрывацца румянцам.

Палымнее твар.

4. перан. Быць ахопленым якім-н. моцным пачуццём.

П. сэрцам.

Палымнее агонь помсты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

колераме́тр

(ад колер + -метр)

аптычная прылада для вызначэння колеру і канцэнтрацыі афарбаваных раствораў, эмульсій.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Сіне́льнік ‘хто фарбуе або робіць набойкі’ (Нас., Гарэц., Касп., Бяльк.), сіне́льня ‘месца, дзе фарбуюць тканіны, фарбоўня’ (Нас., Бяльк., Байк. і Некр.). Да сіні (гл.), відаць, як найбольш распаўсюджаны колер пры фарбоўцы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

залаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; незак., што.

1. Пакрываць золатам, пазалотай. Залаціць кубак.

2. перан. Асвятляючы, надаваць чаму‑н. залацісты колер. Сонца ўжо амаль схавалася за лес і толькі залаціла верхавіны дрэў. Корбан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

karmazyn

м.

1. ~u — пунсовы колер;

2. радавіты шляхціц; арыстакрат

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

błękit, ~u

м.

1. блакіт; сіні колер;

2. небасхіл; неба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ха́кі

(хіндзі khäki = колер гразі)

1) прыродныя паглыбленні сярод такыраў, якія ў перыяд дажджу запаўняюцца вадой і ператвараюцца ў непралазную гразь;

2) шаравата-зялёны колер;

3) тканіна шаравата-зялёнага колеру і форменнае адзенне з яе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

biscuit [ˈbɪskɪt] n.

1. сухо́е пячэ́нне, крэ́кер

2. све́тла-кары́чневы ко́лер

♦

take the biscuit BrE, infml перасягну́ць усё (неадабральна)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

cardinal​1 [ˈkɑ:dɪnl] n.

1. кардына́л (царкоўны сан)

2. кардына́л (птушка)

3. я́рка-чырво́ны/пунсо́вы ко́лер

4. math. ко́лькасны лічэ́бнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

жаўце́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

1. Вылучацца сваім жоўтым колерам, віднецца (пра што‑н. жоўтае). На дрэвах у садзе золата жаўцелі адны толькі антонаўкі. Сабаленка. Убаку, дзе дарога падступала к зарасніку, нібы падфарбаваны, жаўцеў яшчэ новы масток. Мележ.

2. Станавіцца жоўтым, набываць жоўты колер. Жаўцець ад часу. // Паспяваць (пра плады, злакі). Лён на ўчастку пачаў жаўцець. // Вянуць, адміраць (пра лісце раслін). Стала восень, толькі пачыналі жаўцець і ападаць лісты. Скрыган. // Набываць нездаровы колер твару, цела. Жаўцець ад хваробы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)