trunk

[trʌŋk]

1.

n.

1) каме́ль -ля́ m. (дрэ́ва)

2) ку́фар -ра m.

3) бага́жнік -а m. (у аўтамабі́лі)

4) ту́лава n.

5) гало́ўная артэ́рыя або́ нэрв

6) хо́бат слана́

2.

adj.

гало́ўны

the trunk highway — гало́ўная магістра́ль

•

- trunks

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вы́йгрыш м.

1. Gewínn m -(e)s, -e;

гало́ўны вы́йгрыш Háuptgewinn m, das große Los;

грашо́вы вы́йгрыш Bárgewinn m;

рэ́чавы вы́йгрыш Sáchgewinn m;

◊

перан. быць у выйгрышы im Vórteil sein;

2. камерц. (карысць) Nútzen m -s, Gewínn m;

вы́йгрыш спажыўца́ Konsuméntengewinn m;

вы́йгрыш вытво́рцы Produzéntengewinn m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

primary​2 [ˈpraɪməri] adj.

1. першапачатко́вы, са́мы ра́нні, пе́ршы;

a primary source першакрыні́ца

2. элемента́рны, пачатко́вы;

a primary school пачатко́вая шко́ла (у Вялікабрытаніі – ад 5 да 11 гадоў)

3. асно́ўны, найважне́йшы;

a matter of primary impor tance спра́ва першапачатко́вай ва́жнасці

4. ling.

1) каранёвы;

a primary word каранёвае сло́ва

2) асно́ўны;

a primary stress гало́ўны на́ціск

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

уда́рны ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Звязаны з ударнай працай, ударніцтвам. Ударная брыгада. □ Тлумач растлумачыў: «Наш цэх ударны. Усе стараюцца, каб ніводнай хвіліны не прапала дарма». Чорны. Ударны месячнік па нарыхтоўцы і вывазцы лесу дзяржаве прайшоў .. вельмі ўдала. Брыль.

2. Галоўны, першачарговы; неадкладны. Школа была ўдарным аб’ектам ударнай будоўлі. Грахоўскі. З вёскі змываць дакастрычніцкі бруд — Задача мая ўдарная. Крапіва.

уда́рны ​2, ‑ая, ‑ае.

1. Звязаны з нанясеннем або атрыманнем удару. Ударны механізм. Ударная хваля ўзрыву. Ударныя музычныя інструмент.

2. Які наносіць рашаючы ўдар па ворагу, прызначаны для такога ўдару. Ударны полк. Ударная група. □ На краі хвойніку размяшчаўся ўдарны атрад, сабраны з найлепшых і дужэйшых байцоў усіх атрадаў. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bedrock

[ˈbedrɑ:k]

1.

n.

1) Geol. карэ́нная паро́да, скала́

2) Figur. мо́цныя падста́вы, грунт

3) Figur. найніжэ́йшы ўзро́вень, дно n.

4) гало́ўны пры́нцып

Honesty was the bedrock of his life — Сумле́ннасьць была́ гало́ўным пры́нцыпам у яго́ным жыцьці́

2.

adj.

асно́ўны, фундамэнта́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

chief

[tʃi:f]

1.

n.

шэф -а m., галава́ f.; правады́р -а́, кіраўні́к -а́, лі́дэр -а m.

2.

adj.

гало́ўны, вярхо́ўны, найвышэ́йшы, найважне́йшы; вяду́чы, кіру́ючы; асно́ўны

chief advantage — гало́ўная перава́га

chief thing to do — гало́ўнае, што трэ́ба зрабі́ць

•

- in chief

- tribal chief

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ура́ч м. Arzt m -es, Ärzte;

жанчы́на ўра́ч Ärztin f -, -nen;

ветэрына́рны ўра́ч Tíerarzt m;

гало́ўны ўра́ч Chefarzt [´ʃɛf-] m;

дзіця́чы ўра́ч Kínderarzt m;

дыспансе́рны ўра́ч Fürsorgearzt m;

зубны́ ўра́ч Záhnarzt m;

саніта́рны ўра́ч Hygi¦énearzt m;

фізкульту́рны ўра́ч Spórtarzt m;

ура́ч-тэрапе́ўт Interníst m -en, -en, Fácharzt für ínnere Kránkheiten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ГЕНЕРАЛІЗА́ЦЫЯ

(ад лац. generalis агульны, галоўны),

1) абагульненне, лагічны пераход ад частковага да агульнага, падпарадкаванне асобных з’яў агульнаму прынцыпу.

2) У фізіялогіі — распаўсюджванне ўзбудлівасці па цэнтральнай нервовай сістэме чалавека і жывёл. Узнікае пад уздзеяннем імпульсаў, якія прыходзяць з перыферыі ў выніку дзеяння моцнага раздражняльніка (напр., харчовага, болевага і інш.). Генералізацыя ўзбудлівасці па кары вял. паўшар’яў мозга адбываецца на першых этапах утварэння ўмоўнага рэфлексу. Адрозніваюць генералізацыю аферэнтную і эферэнтную. Пры аферэнтнай многія стымулы выклікаюць аднолькавую рэакцыю. Пры эферэнтнай аднолькавы стымул выклікае розныя рухі; яна выразна праяўляецца пры загашэнні аднаго з рухаў і пры выпрацоўцы новага руху. Па меры ўтварэння ўмоўнага рэфлексу стадыя генералізацыі змяняецца стадыяй спецыялізацыі.

3) У паталогіі — ператварэнне абмежаванага спачатку інфекц. або пухліннага працэсу ў пашыраны з узнікненнем метастатычных ачагоў у інш. органах. Адбываецца па крывяносных і лімфатычных шляхах.

т. 5, с. 153

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ВЫКА́ЗНІК,

галоўны член сказа, які знаходзіцца ў сэнсавай і граматычнай залежнасці ад дзейніка і абазначае дзеянне, стан ці прыкмету прадмета, названага дзейнікам. Паводле будовы ў бел. мове адрозніваюць выказнікі простыя, састаўныя і складаныя.

Самыя пашыраныя простыя выказнікі; яны падзяляюцца на дзеяслоўныя (выражаюцца найчасцей дзеясловамі абвеснага, загаднага ці ўмоўнага ладу: «За ракой туманяцца лугі», А.Русак) і іменныя (выражаюцца звычайна назоўнікамі, прыметнікамі ці займеннікамі: «Душа народа — песня», Я.Брыль; «Неба сіняе, сіняе», В.Каваль; «Хлеб у нас свой», І.Шамякін). Састаўны выказнік складаецца з дзеяслоўнай звязкі і выказальнага слова, якім можа быць дзеяслоў і інш. часціны мовы: «Я рад паслухаць лесу шум» (3.Бядуля). Складаны выказнік — мнагачленнае словазлучэнне, куды ўваходзяць тры ці больш структурных кампанентаў: «Я хацеў навучыцца іграць на скрыпцы» (Я.Колас).

Літ.:

Беларуская граматыка. Ч. 2. Мн., 1986.

т. 4, с. 309

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

hinge

[hɪndʒ]

1.

n.

1) заве́са f.; крук -а́ m.

2) шпень -яня́ m.; вось, асно́ва f.; гало́ўны пры́нцып

off the hinges — не ў пара́дку, сапсу́ты

3) Obsol. зямна́я вось

2.

v.t.

1) вісе́ць, ру́хацца на заве́сах ці вако́л во́сі

2) зале́жаць ад чаго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)