Verbum

паве́тра, -а, н.

Сумесь газаў, якая складае атмасферу Зямлі.

Чыстае п.

Бываць на паветры (хадзіць на прагулку). Дыхаць паветрам чаго-н. (перан.: пранікнуцца ўражаннем ад чаго-н.). На вольным паветры (у садзе, за горадам, не ў закрытым памяшканні). Вісець у паветры (перан.: знаходзіцца ў няпэўным становішчы). Узляцець у п. (узарвацца). Паветра! (каманда ў знач.: трывога, паявіўся варожы самалёт). Бой у паветры.

|| прым. паве́траны, -ая, -ае.

Паветраныя войны.

П. мост (авіяцыйная лінія з перавалачнымі аэрадромамі і навігацыйным абсталяваннем).

паве́траны, -ая, -ае.

1. гл. паветра.

2. Які адносіцца да паветраплавання і авіяцыі.

П. флот.

Паветраныя зносіны.

3. Які прыводзіцца ў рух паветрам.

Паветраная помпа.

паветрапла́вальнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які займаецца паветраплаваннем.

|| ж. паветрапла́вальніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

паветрапла́ванне, -я, н.

Тэорыя і практыка руху ў паветры на апаратах, лягчэйшых за паветра.

|| прым. паветрапла́вальны, -ая, -ае.

паве́ў, -ве́ву, мн. -ве́вы, -ве́ваў, м.

1. Слабы парыў ветру; рух у паветры.

П. свежага ветру.

2. перан. Прыметы чаго-н., што надыходзіць, або той ці іншы напрамак у густах, настроях і жыцці грамадства (кніжн.).

Гуманістычныя павевы.

паве́ць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Пляцоўка пад дахам на слупах для хавання чаго-н. ад дажджу, непагоды.

Згрузіць мяхі пад п.

2. Памяшканне, дзе звычайна складаюць дровы.

паве́шанне гл. вешаць.

паве́шаць гл. вешаць.

паве́яць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; зак.

Пачаць веяць (у 2 знач.), дзьмуць.

Павеяў вецер.

Павеяла (безас.) вясной.

Ад яе ўсмешкі павеяла (безас.) цеплынёй і ласкай (перан.).

паві́дла, -а, н.

Салодкая маса з працёртых пладоў, звараных з цукрам.

Яблычнае п.