парша́, -ы́, ж.

1. Заразная скурная хвароба, а таксама струпы, якія паяўляюцца пры гэтай хваробе на скуры пад валасамі.

2. Захворванне сельскагаспадарчых раслін, якое характарызуецца паверхневым паражэннем тканак (з’яўленнем на сцёблах, лісці, клубнях, пладах плям, барадавак і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Reich

n -(e)s, -e

1) дзяржа́ва, імпе́рыя

2) перан. свет, ца́рства (напр. раслін)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сало́міна, ‑ы, ж.

1. Адно сцябло саломы. Павольна і цягавіта, саломіна к саломіне,.. [Максім Астапавіч] зноў складаў сабе аселішча. Чорны.

2. Пустое ў сярэдзіне сцябло злакавых раслін з патаўшчэннямі ў месцах прымацавання лісцяў. Саломіна ў злакавых раслін пустая, а сцябло кукурузы запоўнена мяккай сарцавінай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Шост, які ставіцца ў полі, на снезе для абазначэння межаў зямельных участкаў, дарогі, і пад.

2. Шост, які выкарыстоўваецца як падпорка для павойных раслін.

|| прым. тычкавы́, -а́я, -о́е (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верхаві́нне, ‑я, н., зб.

Верхавіны дрэў, раслін. Вецер налягае на лес, гудзе ў верхавінні хвой. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

голанасе́нныя, ‑ых.

Тып вышэйшых раслін, насенне якіх размешчана на адкрытых пладалісціках, а не ў пладовых абалонках.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарла́чыкавыя, ‑ых.

Сямейства вадзяных травяністых двухдольных раслін, да якіх адносіцца гарлачык белы, гарлачык жоўты і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акамяне́ласць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць акамянелага.

2. звычайна мн. (акамяне́ласці, ‑ей). Акамянелыя рэшткі жывёл або раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэфалія́нты, ‑аў; адз. дэфаліянт, ‑у, М ‑нце, м.

Хімічныя рэчывы, якія выклікаюць ападанне лісця з раслін.

[Ад лац. de — ад і folium — ліст.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

метыза́цыя, ‑і, ж.

Скрыжаванне розных народ жывёлы, а таксама розных сартоў раслін для паляпшэння пароды, сорту.

[Фр. metisation, ад лац. miscere — змешваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)