clan

[klæn]

n.

1) род, клян -у m., пле́мя n.

2) клі́ка f., гру́па f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

the Confederacy

гру́па адзінаццацёх паўдзённых шта́таў, які́я ў 1860-61 гг. адлучы́ліся ад ЗША

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Team

[ti:m]

n -s, -s

1) (спартыўная) кама́нда

2) рабо́чая гру́па, часо́вы калектыў супрацо́ўнікаў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gros

[gro:]

n -, -

1) гало́ўная ча́стка

2) вайск. гало́ўныя сі́лы

3) гало́ўная гру́па (велагонкі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ла́вачка 1 ’шайка, банда’ (Мат. Гом.), рус. прастам. лавочка ’несумленнае, незаконнае прадпрыемства, задума; група людзей, якая ўдзельнічае ў гэтай задуме’. Апошняе да ла́ўка ’магазін’ (гл.).

Ла́вачка 2 ’крама’ (Сцяшк.). Дэмінутыў ад ла́ўка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рэ́йдавы ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэйда ​1. Рэйдавы прычал. Рэйдавыя агні.

рэ́йдавы ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэйду ​2, прызначаны для яго. Рэйдавая група. Рэйдавая брыгада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тру́па, ‑ы. ж.

Калектыў артыстаў тэатра, цырка. Оперная труна. Балетная група. □ Вандруючы па гарадах і сёлах Беларусі, Буйніцкі выявіў шмат таленавітых артыстаў, спевакоў, танцораў і прыняў іх у сваю групу. «Помнікі».

[Фр. troupe.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнту́рыя, ‑і, ж.

Гіст.

1. Частка легіёна, ваеннае падраздзяленне ў старажытным Рыме, першапачаткова колькасцю ў сто чалавек.

2. Група грамадзян у старажытныя Рыме, якая ўтваралася пры падзеле насельніцтва па маёмаснаму цэнзу.

[Лац. centuria.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

night shift [ˈnaɪtʃɪft] n.

1. начна́я зме́на (прамежак часу);

He was on the night shift. Ён працаваў у начную змену.

2. начна́я зме́на (група людзей)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Каму́на ’група людзей, аб’яднаная для супольнага жыцця пры абагульненні працы і сродкаў вытворчасці’, ’камунізм’, ’тып гарадскога самакіравання ў сярэдневяковай Заходняй Еўропе’ (ТСБМ, Яруш.). З польск. або з рус. мовы. Першакрыніца франц. commune ’гміна, абшчына’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)